Matematyczne zaduszki

Dzień 1 listopada to nie jest smutne święto. To dzień wielkiej zadumy i pamięci. To święto potrzebne ludziom żyjącym. Bo pamięć o zmarłych pozwala współistnieć z tymi, których - pozornie - już nie ma. Jeżeli są w nas, to znaczy, że istnieją. Dzięki pamięci żywi i umarli tworzą ludzkość.

Z okazji Dnia Zadusznego zapraszamy do choćby wirtualnych odwiedzin na grobach wrocławskich matematyków. A może odwiedzając na jednym z wrocławskich cmentarzy mogiły swoich bliskich, zapalicie znicz także u któregoś z nich? Będzie to wyraz troski i pamięci.

Zachęcamy także do przyłączenia się do corocznej akcji "Akademicki znicz pamięci", o której piszemy na Portalu tutaj. Prosimy o zamieszczanie w komentarzach wspomnień o nieżyjących wrocławskich matematykach - uczonych i nauczycielach matematyki. Możecie przesłać zdjęcia ich mogił, które opublikujemy wraz z tymi wspomnieniami. Prosimy też o korektę i uzupełnienie brakujących informacji mejlowo na adres mikolaj@math.uni.wroc.pl.

O grobach słynnych matematyków polskich i zagranicznych niezwiązanych z Wrocławiem piszemy w artykule Matematyczne mogiły. Poniżej nazwiska matematyków wrocławskich podano z uwzględnieniem cmentarzy, na których są pochowani. W obrębie danego cmentarza uporządkowano je chronologicznie wg daty śmierci. Na większych wrocławskich cmentarzach podano też lokalizacje grobów.

Za przesłane do tej pory fotografie, informacje i uzupełnienia ldziękujemy: Jarosławowi Grząślewiczowi (IMiI PWr), Kamilli Jasińskiej (Biuro Promocji UWr), Annie Jurek, Janowi Kraszewskiemu (IM UWr), Grzegorzowi Karchowi (IM UWr), Krzysztofowi Szajowskiemu (WM PWr) i Romualdowi Lenczewskiemu (WM PWr). Za cenne informacje i wspomnienia dziękujemy Bogdanowi Mincerowi (IM UWr), Michałowi Morayne (IMiI PWr), Andrzejowi Michalskiemu (KM UP), Hannie Langner-Matuszczyk (PWr), Tomaszowi Broczkowi (Archiwum PWr), a także rodzinom i przyjaciołom wspominanych tu matematyków.

 

We Wrocławiu mamy kilka miejsc zbiorowej pamięci polskich uczonych. Najbardziej znane znajduje się na skwerze prof. Kazimierza Idaszewskiego (pomiędzy budynkami D1 i D2 Politechniki Wrocławskiej przy pl. Grunwaldzkim). To pomnik upamiętniający martyrologię lwowskich profesorów związanych z Uniwersytetem Jana Kazimierza, zamordowanych przez hitlerowców 4 lipca 1941 roku na Wzgórzach Wuleckich we Lwowie wraz z członkami ich rodzin. W inskrypcji na pomniku wymienione są nazwiska bestialsko zamordowanych uczonych. Są Wśród nich znakomici matematycy: Stanisław Ruziewicz, Kazimierz Bartel, Antoni Łomnicki oraz Włodzimierz Stożek i dwóch jego synów. Więcej na temat dziejów tego pomnika można przeczytać na Portalu tutaj.

Z kolei krakowskich profesorów więzionych we Wrocławiu w listopadzie 1939 roku w drodze do obozów Sachsenhausen i Dachau upamiętniają dwie tablice na murach więzień przy ulicach Sądowej i Kleczkowskiej (od strony ul. Reymonta). Sonderaktion Krakau była pierwszą w historii świadomą próbą zniszczenia elity intelektualnej narodu. Obie tablice ufundowały wrocławskie środowiska akademickie w 60. i 70. rocznicę Sonderaktion Krakau (w 1999 i 2009 roku). Więcej na ten temat można przeczytać tutaj.

1 listopada 2008 roku w miejscu dawnego krematorium na Grabiszynie odsłonięto Pomnik Wspólnej Pamięci. Jest to symboliczne miejsce pochówku dawnych mieszkańców miasta ze zlikwidowanych niemieckich cmentarzy i sposób godnego uczczenia pamięci tych miejsc. Część nekropolii uległa zniszczeniu w czasie obrony Festung Breslau w styczniu 1945 roku. Żołnierze niemieccy często używali kamieni nagrobnych do budowy barykad. Natomiast w latach powojennych (1945-1970) w ramach akcji usuwania śladów niemieckości masowo likwidowano dawne cmentarze komunalne, parafialne i wyznaniowe, których przed wojną było we Wrocławiu 77 (z czego 72 zlikwidowano). Były one niszczone celowo i bezmyślnie, bez szacunku dla dokonań poprzednich pokoleń wrocławian - Niemców, Czechów, Żydów, ale także Polaków. Pozyskany z nagrobków kamień wykorzystywano do prac budowlanych, m.in. do grodzenia wybiegów we wrocławskim ZOO. Dziś u wejścia do alei prowadzącej do Pomnika Wspólnej Pamięci znajduje się znamienna inskrypcja: Cmentarze można zburzyć, pamięci zniszczyć nie sposób. Na przedwojennych wrocławskich cmentarzach spoczywało wielu wybitnych naukowców. Tylko nieliczne ich groby zachowały się do dziś. Więcej na ten temat można przeczytać w artykule Uniwersyteckie zaduszki - dawne wrocławskie cmentarze. 

 

 

 

Jacob Rosanes (ur. 1842 w Brodach na Ukrainie, zm. 1922) - ukończył szkołę średnią w Brodach w 1858, studiował we Wrocławiu początkowo chemię 186-1862, a potem matematykę i fuzykę. W 1865 doktoryzował się u Heinricha Schrötera razem z Moritzem Paschem. Kontynuował studia w Berlinie, a potem wrócił do Wrocławia, gdzie habilitował się w 1870 i otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego w 1873 i zwyczajnego 1876. Na uniwersytecie pracował do odejścia na emeryturę w 1911. W latach 1903-04 był wybrany na rektora (jedynego w historii, który miał żydowskie pochodzenie). Zajmował się geometrią algebraiczną i teorią niezmienników. Wśród jego uczniów byli Max Born, Ernst Steinitz, Otto Toeplitz i Richard Courant, a także Adolf Anderssen - mistrz szachowy, z którym Rosanes - sam wybitny szachista - wygrał partię w 1862.

 

Ernst Steinitz (ur. 1871 w Siemianowicach Śląskich, zm. 1928 w Kilonii) – utalentowany muzycznie przez 13 lat uczęszczał do Śląskiego Konserwatorium Muzycznego w klasie fortepianu. W 1890 ukończył Gimnazjum Fryderycjańskie we Wrocławiu i tu podjął studia matematyczne na uniwersytecie. Kontynuował je w Berlinie 1891-92, a w 1893 wrócił do Wrocławia, gdzie doktoryzował się w 1894 u Jakuba Rosanesa. Habilitował się w 1897 na Technische Hochschule Berlin-Charlottenburg. W 1910 wrócił do Wrocławia, gdzie otrzymał tytuł profesora zwyczajnego na politechnice (Technische Hochschule). Od 1920 w Kilonii kierował katedrą matematyki na Uniwersytecie Christiana Albrechta. Zajmował się geometrią konstrukcyjną i teorią liczb. Zmarł w Kilonii 29.09.1928. Jego prochy żona Martha przywiozła do Wrocławia. Sama zginęła w komorze gazowej obozu koncentracyjnego w Treblince w 1942.

 

http://mogily.pl/swrodzinywroclaw
Można by go nazwać "nekropolią ojców wrocławskiej matematyki".

Zbigniew Moroń (ur. 1904 Zarzecze k. Przeworska, zm. 1971) - po maturze w 1923 w Drohobyczu ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i tam rozpoczął pracę jako asystent prof. Ruziewicza. Uczył w różnych szkołach Śląska, Wileńszczyzny i Pomorza. Po wojnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie pracował na Politechnice. Zarówno w czasach lwowskich jak i wrocławskich uczył także w liceach. Znany jest jako autor pierwszych rozkładów kwadratu na różne kwadraty.
[pole 18, rzad7, grób 7582]

 

Władysław Ślebodziński (ur. 1884 w Pysznicy na Podkarpaciu, zm. 1972) - studiował matematykę na c.k. Uniwersytecie w Krakowie (1903-1908), po studiach pracował jako nauczyciel matematyki (w Sanoku, Tarnobrzegu i Krakowie), a po I wojnie światowej w Gnieźnie i Poznaniu. Na UW w 1928 uzyskał stopień doktora, a 4 lata później - docenta.  Podczas II wojny swietowej prowadził tajne nauczanie, został aresztowany i wywieziony do KL Auschwitz (tam w w Hygiene Institut der Waffen SS und Polizei Auschwitz O/S zajmował się matematycznym opisem wyników prowadzonych badań doświadczalnych). W styczniu 1945 ewakuowano go w marszu śmierci do Wodzisławia Śląskiego, skąd został przewieziony do KL Gross-Rosen, a następnie do KL Dora-Nordhausen, który 11 IV 1945 został wyzwolony przez żołnierzy amerykańskich. W sierpniu 1945 jako członek Grupy Naukowo-Kulturalnej przybył do Wrocławia i został jednym ze współorganizatorów Uniwersytetu i Politechniki oraz prekursorem Wrocławskiej Szkoły Matematycznej. Był jednym z założycieli wydawanego do dziś we Wrocławiu czasopisma "Colloqium Mathematicum". W latach 1945-1951 kierował IV Katedrą Matematyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii z Oddziałem Chemii Technicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, a po rozdzieleniu uczelni w 1951 na PWr objął kierownictwo Katedry Matematyki. Zajmował się analizą i geometrią różniczkową. Opublikował ponad 80 artykułów naukowych i popularnonaukowych, podręcznik akademicki i monografię.
W roku 1931 podał konstrukcję operatora różniczkowego, dziś powszechnie nazywanego pochodną Liego.Wypromował 11 doktorów. W latach 1961-1963 był prezesem PTM. Doktor honoris causa politechnik Wrocławskiej (1965) i Poznańskiej (1967) oraz UWr (1970). Jego imieniem nazwano audytorium w IM UWr (sala WS), salę wykładową na PWr (bud. C-13, sala 1.27) oraz jedną z ulic na osiedlu Marszowice. [pole 2, rząd 19, grób 1, id. 7443]

 

Hugo Dionizy Steinhaus (ur. 1887 w Jaśle, zm. 1972) - twórca Lwowskiej i Wrocławskiej Szkoły Matematycznej i działu zastosowań matematyki. Getyngeńczyk, doktorant Davida Hilberta z 1911. Od 1920 profesor nadzwyczajny, a od 1923 - zwyczajny uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Autor prac z analizy matematycznej, rachunku prawdopodobieństwa i statystyki oraz popularnonaukowego Kalejdoskopu matematycznego. Wybitny humanista, autor Słownika racjonalnego. Jeden z założycieli wydawanego do dziś we Wrocławiu czasopisma "Colloquium Mathematicum". Jego imieniem nazwano największe audytorium w Instytucie Matematycznym UWr (sala HS). Laureat pierwszej w historii nagrody Banacha przyznanej w 1946 roku. [pole 12, rząd 64, grób 19]

 

Edward Marczewski (ur. 1907 w Warszawie, zm. 1976) - absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, doktorant Wacława Sierpińskiego. Do 1940 roku nazywał się Szpilrajn. Fałszywe dokumenty, dzięki którym przeżył wojnę, otrzymał od Władysława Bartoszewskiego. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Potem przez obóz w Pruszkowie dostał się jako niemiecki jeniec do Festung Breslau, gdzie odgruzowywał pod lotnisko teren, zwany dziś placem Grunwaldzkim. Rektor Uniwersytetu Wrocławskiego. Jeden z założycieli i pierwszy redaktor naczelny wydawanego do dziś we Wrocławiu czasopisma "Colloquium Mathematicum". Twórca wrocławskiej szkoły algebraicznej i prawdziwy ojciec matematyki wrocławskiej. Jego imieniem nazwano audytorium w Instytucie Matematycznym UWr (sala EM). [pole 3, rząd 3, grób 20]

 

Tadeusz Huskowski (ur. 1924 w Warszawie, zm. 1984) - członek Szarych Szeregów, uczestnik Powstania Warszawskiego, a po jego upadku więzień niemieckich oflagów. Działacz "Solidarności" internowany w stanie wojennym. Syn senatora RP z ramienia BBWR z województwa wołyńskiego - Stanisława Huskowskiego, ojciec polityka i prezydenta Wrocławia także Stanisława Huskowskiego. Uczęszczał do Liceum im. Poniatowskiego w Warszawie, ale naukę przerwał wybuch II wojny światowej. Kontynuował ją na tajnych kompletach. W 1946 roku rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim, ale po roku przeniósł się do Wrocławia. Absolwent matematyki na UWr, w roku 1961 obronił tu pracę doktorską "O pewnych zagadnieniach geometrii afinicznej i zagadnieniach zanurzania przestrzeni o koneksji afinicznej w przestrzeni afinicznej" (promotorem był Władysław Ślebodziński). Był zasłużonym pracownikiem PWr, jednym z tłumaczy "Rachunku różniczkowego i całkowego" Fichtenholza. [pole 15, rząd 13, grób 22]

 

 

Jerzy Battek (ur. 1927 w Zawoi, zm. 1991) - okres wojny spędził w Krakowie, uczęszczając na tajne komplety i zdając w 1945 tzw. małą maturę. Absolwent Państwowego Liceum dla Dorosłych we Wrocławiu (matura 1947) i matematyki na Uniwersytecie Wrocławskim. Podczas studiów w latach 1949-52 nauczyciel matematyki w liceach w Wołowie i we Wrocławiu. Od 1952 roku asystent w Katedrze Matematyki PWr, doktorant Juliana Perkala. Od 1961 roku kierownik Zakładu Metod Numerycznych i Graficznych Katedry Matematyki PWr. Założyciel i pierwszy dyrektor Centrum Obliczeniowego Politechniki Wrocławskiej. Pochowany (wraz z synem Markiem i żoną Ireną) w grobie teściów Agnieszki i Jana Wróblów. Na tablicy epitafijnej znajduje się dewiza: Pracuj tak, jakbyś miał żyć wiecznie. Żyj tak, jakbyś miał umrzeć jutro. [pole 5, rząd 17, id: 1519]

 

Konrad Dyba (ur. 1907 w Koprzywnicy, Morawy, zm. 1991) – geometra wykreślny i architekt, po maturze w 1925 w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Cieszynie studiował matematykę 1926-1932 na Wydziale Ogólnym Politechniki Lwowskiej. Był asystentem profesorów Kazimierza Bartla i Antoniego Plamitzera. Kontynuował studia na Wydziale Architektonicznym PL, pracował jako technik budowlany w Zarządzie Miasta Lwowa i w pracowni architektonicznej prof. Witolda Mankiewicza. Od lipca 1945 we Wrocławiu organizował katedrę geometrii wykreślnej na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym wspólnym dla UWr i PWr. Doktoryzował się w 1959, a w 1965 uzyskał stopień docenta i został kierownikiem Katedry, a następnie Zakładu Geometrii Wykreślnej na PWr. Był twórcą geometrii harmonicznej. [pole18, rząd 29, grób 3]

 

Eugeniusz Szczepankiewicz (ur. 1930 w Godowej k. Strzyżowa, zm. 1991) - w latach 1944-50 uczeń Gimnazjum (mała matura 1948) i Liceum w Strzyżowie na Podkarpaciu, działacz ZHP, założyciel antykomunistycznej młodzieżowej organizacji p.n. Demokratyczna Armia Krajowa, skazany w 1950 roku za działalność antypaństwową na 10 lat więzienia, zwolniony po 5 latach z powodu gruźlicy, inwigilowany przez SB. W 1955 zdał z wyróżnieniem maturę w Korespondencyjnym LO w Rzeszowie i rozpoczął studia matematyczne na UWr. W 1956 był jednym z przywódców ruchów studenckich, współzałożycielem ZSP na UWr. Mimo choroby ukończył studia w terminie w 1960, a następnie podjął pracę w WSR (60-63) i Wyższej Szkole Ekonomicznej (63-68) we Wrocławiu, dzie zrobił doktorat w 1965, ale został zwolniony w 1968 za popieranie strajków studenckich. Do końca życia pracował w WSP w Opolu, wykładał też na Politechnice Śląskiej w Gliwicach i na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Z powodów politycznych dopiero w 1987 otrzymał tytuł profesorski. Był specjalistą z zakresu rachunku prawdopodobieństwa i statystyki oraz zastosowań matematyki w ekonomii, technice i ochronie środowiska. Pochowany w kwaterze AK. [pole 1, rząd 19, grób 2]

 

Stanisław Hartman (ur. 1914 w Warszawie, zm. 1992) - absolwent matematyki na Uniwersytecie Warszawskim i fizyki na Uniwersytecie Lwowskim. Więzień Pawiaka. Od października 1945 we Wrocławiu. Doktorant Edwarda Marczewskiego 1947. W 1953 otrzymał nagrodę Banacha. W 1968 został zwolniony z UWr za udzielanie wsparcia protestującym studentom. Został przeniesiony do Instytutu Matematycznego PAN, gdzie od 1976 kierował Zakładem Analizy Harmonicznej i Teorii Miary. Do pracy na UWr został przywrócony w 1981 i kierował Zakładem Analizy Funkcjonalnej. Działacz podziemnej "Solidarności" i współpracownik KOR. Internowany w stanie wojennym opublikował słynny list do matematyków świata, w którym pod pozorem twierdzenia matematycznego przekazywał informacje z więzienia. Był utalentowanym poetą i pisarzem. Mawiał: Poezja może uprzyjemnić życie. Tego nauczyłem się przede wszystkim od mojej matki. Nakładem IM UWr pośmiertnie ukazały się jego „Wspomnienia”. Współtwórca Wrocławskiej Szkoły Matematycznej i działu analizy harmonicznej. Jego imieniem nazwano audytorium w Instytucie Matematycznym UWr (sala SH). Laureat nagrody Banacha w 1953 roku. Jego syn - Jan Hartman - jest profesorem filozofii na UJ. [pole 18, rząd 16, grób 18]

 

Halina Pidek-Łopuszańska (ur. 1925 w Bychawie - lubelskie, zm. 1998) - maturę uzyskała w 1943 na tajnych kompletach w Lublinie, tam też studiowała matematykę na Uniwersytecie Marii Skłodowskiej-Curie 1944-1948, ale ukończyła studia na UJ i tam się doktoryzowała w 1951 u Stanisława Gołąba. Od 1952 roku związana z PWr. Specjalistka w zakresie geometrii różniczkowej. Wspaniały wykładowca, prowadziła wykłady telewizyjne z matematyki. Działaczka "Solidarności". [pole 19, rząd 15, grób 17]

 

Janusz Buławski (ur. 1939 w Pińsku, zm. 2001) - okres okupacji spędził z matką na Wołyniu, ojciec po klęsce wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej, zmarł tragicznie w 1945). Po przyjeździe do Wrocławia w 1946 uczęszczał do SP 2, a od 1953 do LO 3. Po maturze w 1957 rozpoczął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego PWr, gdzie po II roku studiów z powodu kłopotów finansowych wziął urlop dziekański, a po jego zakończeniu zmienił uczelnię i kierunek studiów na matematykę na UWr. W IM UWr studiował w latach 1961-1966, a następnie rozpoczął pracę na PWr oraz od 1970 dodatkowo w Wyższej Szkole Wojsk Inżynieryjnych. W 1975 przeniósł się do pracy w Zakładzie Modeli Matematycznych Instytutu Kształtowania Środowiska we Wrocławiu. Pochowany z matką. [sektor 12, rząd 81, grób 23, id. 8370]

 

Stanisław Gnot (ur. 1946 w Przemyślu, zm. 2002) - absolwent II LO w Przemyślu (matura 1964) i matematyki na UWr, doktorant Witolda Kloneckiego w IM PAN, specjalista z zakresu statystyki matematycznej. Pracował w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN we Wrocławiu w Ośrodku Obliczeniowym, który sam zorganizował. W latach 1991–1994 był kierownikiem Katedry Matematyki i kierownikiem Zakładu Statystyki Akademii Rolniczej we Wrocławiu. W latach 1988–1990 przewodniczył Komisji Statystyki Matematycznej Komitetu Nauk Matematycznych PAN, a w latach 1991-93 był jej wiceprzewodniczącym. Od 1994 podjął pracę w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze, gdzie pełnił funkcje kierownika Zakładu Probabilistyki i Statystyki Matematycznej Instytutu Matematyki, a w latach 1996-1999 był prorektorem ds. Nauki i Współpracy z Zagranicą. Od 1999 roku podjął pracę na Politechnice Zielonogórskiej w Instytucie Matematyki (w 2001 roku z połączenia obu uczelni powstał Uniwersytet Zielonogórski). [pole 16a, rząd 2G, grób 7070]

 

Zofia Maciejewska (de domo Ślebodzińska, ur. 1912 w Krakowie, zm. 2002) - córka prof. Władysława Ślebodzińskiego. W 1930 ukończyła szkołę średnią w Poznaniu i tam podjęła studia matematyczne, które ukończyła w 1935. Pracowała jako nauczycielka matematyki, a od 1940 zajmowała się tajnym nauczaniem. We wrześniu 1945 przeniosła się do Wrocławia, gdzie podjęła pracę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum, a od 1950 prowadziła wykłady w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOTu. W 1955 szkoła ta została włączona do PWr, gdzie pracowała aż do przejścia na emeryturę w 1972. Prowadziła też szeroką działalność społeczną, m. in. była moderatorką ruchu oazowego Światło-Życie. Spoczywa obok miejsca pochówku swoich rodziców oraz brata i bratowej. [sektor 2, rząd 19, grób 7444]

 

Kazimierz Urbanik (ur. 1930 w Krzemieńcu, zm. 2005) - uczęszczał do szkoły podstawowej w  Krzemieńcu, po repatriacji maturę zdał w 1948 w Brzegu. Studiował w latach 1948-1952 matematykę i fizykę na UWr. Doktoryzował się w 1956 u Edwarda Marczewskiego. Wieloletni dyrektor IM UWr (1966-1996) i rektor UWr (1975-1981), najmłodszy w historii członek PAN od 1965 (korespondencyjny) i 1973 - rzeczywisty. Założyciel i pierwszy redaktor naczelny wydawanego do dziś we Wrocławiu czasopisma "Probability and Mathematical Statistics". Wypromował 17 doktorów. Zajmował się topologią, algebrą ogólna i fizyką matematyczną, ale najsilniej zaznaczył się w teorii prawdopodobieństwa i procesach stochastycznych. Laureat medalu Banacha w 1996 roku. Jego imieniem nazwano bibliotekę Wydziału Matematyki i Informatyki UWr. Pochowany z żoną Stefanią zm. 2016. [pole 7, rząd 28, grób 3115]

 

Ryszard Grząślewicz (ur. 1953 w Łodzi, zm. 2005) - absolwent matematyki na Wydziale PPT Politechniki Wrocławskiej, doktorant Anzelma Iwanika, stypendysta Fundacji Humboltda, specjalista z zakresu przestrzeni Banacha i zastosowań matematyki. Współautor (wraz z żoną) popularnych książeczek Wesołe rachunki. Ukończył szkołę podstawową i liceum ogólnokształcące w Sieradzu. Zarząd Societas Humboldtiana Polonorum odznaczył go pośmiertnie medalem za zasługi dla rozwijania międzynarodowej współpracy naukowej.
[pole 19, rząd 9, grób 16u]

 

Witold Klonecki (ur. 1930 w Tczewie, zm. 2012) - studia matematyczne ukończył na Uniwersytecie Poznańskim w 1955 i tam pracował w latach 1954-1956, następnie 1956-1962 na UWr, 1963-1992 w IM PAN, a w końcu w latach 1992-2005 na PWr. Doktoryzował się w 1963 na UWr u Juliana Perkala, habilitował w 1970 w IM PAN, a w 1983 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Zajmował się statystyką matematyczną i jej zastosowaniami w teorii eksperymentu i w genetyce. Wypromował 9 doktorów. Był autorem poczytnego skryptu Statystyka dla inżynierów. [pole 19, rząd 15, grób 5010]

 

Józef Łukaszewicz (ur. 1927 w Duboi - powiat piński, zm. 2013 w Krakowie) -  w 1939 ukończył szkołę podstawową w Wilnie i zaczął uczęszczać do sowieckiej 10-latki. żołnierz AK zesłany w 1944 do Kaługi. W 1946 przyjechał do Polski. W Toruniu ukończył kurs umożliwiający rozpoczęcie studiów, które odbył w latach 1946-1950 na UWr, gdzie pracował do emerytury. Był rektorem w latach 1981-1982 (usunięty z przyczyn politycznych), wieloletnim dyrektorem Instytutu Matematycznego UWr. Wychowanek Hugona Steinhausa (doktorat 1957) i jego następca na stanowisku kierownika Katedry Zastosowań Zastosowań Matematyki (1965-1997), członek- założyciel Klubu Inteligencji Katolickiej, członek Prymasowskiej Rady Społecznej i Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego, współorganizator Studium Nauki Społecznej Kościoła, redaktor Applicationes Mathematicae, uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem Uniwersytetu Wrocławskiego i Nagrodą Wrocławia. Pionier matematycznej teorii badań operacyjnych oraz wykorzystania maszyn matematycznych w Polsce. [pole 3, rząd 15A, grób 16]

 

Aleksander Dobrzycki (ur. 1939 w Golankach, zm. 2014) - nauczyciel matematyki początkowo w III LO, a w wieku 35 lat założyciel i wieloletni dyrektor (w latach 1974-2005) XIV LO we Wrocławiu - od zawsze najlepszego na Dolnym Śląsku i jednego z najlepszych w kraju. Maturę zdał w LO w Kwidzynie w 1958 roku, a studia matematyczne ukończył na Uniwersytecie Śląskim. W latach 1979-84 wykładał dydaktykę matematyki w IM UWr. Był wielokrotnie nagradzany tytułem Nauczyciela Roku Fundacji "Innowacja" (w 1991 otrzymał ją jako pierwszy w historii wraz z fiatem 126p). Był człowiekiem serdecznym, ale wiele wymagającym od siebie i innych. Interesował się historią, był pasjonatem żużla. [pole 14, rząd 16, grób 10788]

 

Bronisław Jasek (ur. 1930 w Samwodziu k. Kozienic, zm. 2015 w Zielonce k. Warszawy) - studiował matematykę na WSP w Gdańsku (1949-1952) i na UWr (1952-54). Był pierwszym i najdłużej urzędującym dziekanem Wydziału PPT PWr (1968-74), w latach 1981-82 i 1990 dyrektorem Instytutu Matematyki PWr, a w latach 1984-89 - zastępcą dyrektora. Był doktorantem Hugona Steinhausa i jak on popularyzatorem matematyki. Na przełomie lat 70. i 80. był przewodniczącym wrocławskiego okręgowego komitetu OM. Interesował się historią, głównie rodzinnej Ziemi Kozienickiej. [pole 19, rząd 18, grób 5123]

 

Tadeusz Cichy (ur. 1928 w Horodence k. Stanisławowa, zm. 2017) - fizyk i statystyk. Szkołę podstawową ukończył w Horodence, a gimnazjum w Hrubieszowie. Maturę zdał w 1947 w liceum w Strzelinie, po czym studiował 1947-1952 fizykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii (wspólnym dla UWr i PWr). Pracę rozpoczął w 1952 na Wydziale Melioracji Wodnych we wrocławskiej WSR (obecnie UP), doktoryzował się w 1962 u Rudolfa Hohenberga - pierwszego kierownika Katedry Matematyki na WSR (w 1969 przemianowanej na Katedrę Zastosowań Matematycznych i Statystyki Matematycznej). Po swoim promotorze przejął kierownivtwo katedry i sprawował je do jej rozwiązania w latach 1962-1971. W latach 1969–1972 i 1975–1978 był prodziekanem Wydziału Melioracji Wodnych. Wypromował 3 doktorów. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. [sektor 16a, rząd 16, grób 24]

   

 

Bolesław Gleichgewicht (ur. 1919 w Warszawie, zm. 2019) - absolwent Gimnazjum im. Reja w Warszawie, studia z fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Warszawskim przerwała mu II wojna światowa. W 1939 uciekł w głąb związku radzieckiego, gdzie został zmobilizowany do batalionu pracy, a w 1942 wcielony do Armii Czerwonej. Po wojnie ukończył studia matematyczne w Odessie i pracował jako nauczyciel w Pierwomajsku. Swoje wspomnienia z czasu wojny spisał w trzech tomach znanych jako Z notatnika szpiona pijanicy. W 1956 wrócił z rodziną do Polski i rozpoczął pracę w IM UWr. Przez kilka lat pracował też w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (późniejszy UO). W roku 2013 uczelnia ta nadała mu tytuł Honorowego Profesora Uniwersytetu Opolskiego (i był to jedyny tytuł profesorski, jaki posiadał). Specjalizował sie w algebrze ogólnej, był autorem poczytnych podręczników, wspaniałym wykładowcą i popularyzatorem matematyki (za co został uhonorowany nagrodą Dicksteina). W czasach PRL był działaczem opozycji demokratycznej, członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych. W okresie stanu wojennego zwolniony z UWr skutecznie ukrywał się, chociaż był poszukiwany listem gończym. Przywrócony do pracy na UWr w 1989. W 2011 odznaczony złotem medalem UWr. W kwietniu 2019 na Wydziale Matematyki i Informatyki UWr obchodzono jubileusz jego 100-lecia, na którym dostojny gość pojawił się w znakomitej formie i zadziwił licznie zgromadzonych dawnych studentów i współpracowników dykteryjkami ze wspólnych zajęć opowiadanymi ze wszystkimi szczegółami. Pochowany w grobie rodzinnym obok ukochanej żony Eudokii. [pole 8, rząd 23a, grób 1861]

 

Agnieszka Wojciechowska-Waszkiewicz (ur. 20 XI 1945 w Zabrzu, zm. 2021) - ukończyła studia matematyczne na UWr, gdzie doktoryzowała się w roku 1971 (promotorem był prof. Czesław Ryll-Nardzewski). W latach 1989-2007 była członkiem Rady Programowej Ośrodka Kultury Matematycznej w Mordach, w latach 1991-2000 - kierownikiem Kolegium Nauczycielskiego w IM UWr, w latach 1992-2012 - redaktorem naczelnym czasopisma dla nauczycieli "Matematyka". W latach 1995-2004 pełniła obowiązki kierownika zakładu historii i metodologii matematyki, a w latach 2004-2009 - zakładu dydaktyki matematyki w IM UWr. W 2005 wyróżniona nagrodą główną PTM im. Dicksteina za wieloletnią pracę popularyzatorską w zakresie matematyki. Pochowana w rodzinnym grobie z rodzicami i babcią. [pole 4, rząd 6, grób 8]

Jan Waszkiewicz (ur. 24 VI 1944 w Kielcach, zm. 2021) - ukończył studia matematyczne na UWr, doktoryzował się w roku 1972 (promotorem był prof. Czesław Ryll-Nardzewski), w 1992 uzyskał habilitację z filozofii na UJ, w 2001 profesurę w Instytucie Organizacji i Zarządzania PWr. Był pracownikiem naukowym WSP w Opolu (1966), UWr (1966-69) i PWr (od 1972), nauczycielem klas uniwersyteckich w III LO we Wrocławiu. W latach 1999-2001 był pierwszym marszałkiem województwa dolnośląskiego, współtwórcą Dolnośląskiego Forum Politycznego i Gospodarczego w Krzyżowej. Od lat 70. XX w. związany z opozycją demokratyczną, był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników, pełnił funkcję redaktora naczelnego „Biuletynu Dolnośląskiego”, był członkiem rady programowej Towarzystwa Kursów Naukowych, od 1980 zasiadał w prezydium zarządu Regionu Dolny Śląsk i w prezydium Komisji Krajowej związku "Solidarność". Aresztowany na początku stanu wojennego, skierowany na internację psychiatryczną do Lubiąża, objęty postępowaniem karnym, uniewinniony w maju 1982 przez Sąd Wojewódzki w Gdańsku. W latach 1983–1989 działał w niezależnej Radzie Edukacji Narodowej. Zmarł w czasie pandemii na COVID-19. [pole 2, rząd 19a, grób 4]

 

 

Ryszard Krasnodębski (ur. 1925 Taluba, zm. 2022) - absolwent IM UWr. W czasie II wojny światowej walczył w szeregach AK pod pseudonimem ,,Ryś”. Do Wrocławia przybył w 1946, ukończył studia na UWr i na WSE, należał do założycieli Koła Ekonomicznego Studentów, którego był też prezesem. Doktorat obronił w 1960 u Władysława Ślebodzińskiego, następnie pracował na PWr do 1968, gdy podczas protestów marcowych podjął głodówkę solidarnościową ze studentami, za co został zwolniony. Następnie pracował na WSH oraz w IMiGW we Wrocławiu i dopiero w 1981 powrócił na PWr, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę w 1985. Był autorem książek o matematyce, ale też o demokracji w Polsce. Został pochowany w grobie matki Anny Krasnodębskiej z d. Horbaczewskiej będącym też symboliczną mogiłą ojca Serafina Krasnodębskiego, który zmarł w 1945 w sowieckim więzieniu. [pole 17, rząd 23, grób 14]

 

Nazywany jest często "nekropolią profesorów". Jest to cmentarz parafii katedralnej.

 

Łucja Banachowa de domo Braus (ur. 1897, zm. 1954) - żona największego polskiego matematycznego geniusza - Stefana Banacha, fundatorka Księgi Szkockiej (1935), której oryginał przywiozła do Wrocławia. Na jej grobie widnieje prosty napis "żona matematyka". [pole 2, aleja głowna, grób 205]

Sam Stefan Banach (ur. 1892 w Krakowie, zm. 1945 we Lwowie) w czasie okupacji niemieckiej był karmicielem wszy we lwowskim Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami profesora Weigla. Zmarł tuż przed repatriacją w wyniku choroby nowotworowej w domu znanych lwowskich kupców Riedlów i jest pochowany w ich rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Grób ten łatwo znaleźć, idąc z głównego ronda lewą aleją główną. Znajduje się po lewej stronie, obok grobu Marii Konopnickiej.

 

Witold Wolibner (ur. 1907 w Piotrowie - płockie, zm. 1961) - absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskał stopień doktora w 1930. Podjął wtedy pracę u Czesława Witoszyńskiego w nowopowstałym  Instytucie Aerodynamiki razem ze Stanisławem Wigurą. Obrońca Warszawy z 1939 roku. W czasie wojny organizował tajne nauczanie na Kielecczyźnie, a od 1944 roku uczył matematyki w gimnazjum w Staszowie. Od 1947 roku kierownik Katedry Mechaniki Teoretycznej Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii połączonych wówczas UWr i PWr. Od 1961 profesor zwyczajny na UWr (wniosek zbiegł się w czasie ze śmiercią Wolibnera). Specjalista w zakresie analizy matematycznej i teorii płynów. Znawca historii, miłośnik Sasów. Mawiał: Niech pan popatrzy na Warszawę. To, co w niej czegoś warte, to po nich. Gdyby panowali dalej, Warszawa pobiłaby rozmachem Berlin i Paryż. Stworzyliby Akademię i to oni zaprosiliby Eulera, a nie caryca Katarzyna. Laureat nagrody Banacha w 1955 roku. [grób znajduje się w narożniku sektora C, który jest najbliżej kościoła]

 

Jan Zamorski (ur. 1927 w Warszawie, zm. 1961) - maturę uzyskał 1944 w Żywcu w tajnym nauczaniu. Studia rozpoczął w 1946 na PW, ale przeniósł się w 1948 na matematykę na UW, którą ukończył w 1950. Wówczas przeniósł się na UWr. Doktoryzował się w 1960 u Witolda Wolibnera. Zajmował się funkcjami analitycznymi. Opublikował 13 prac. Zmarł nagle. 

 

Stefan Zubrzycki (ur. 1927 w Zawichoście, zm. 1968) - maturę zdał w Kielcach, po czym podjął studia matematyczne na UWr. Doktoryzował się u Hugona Steinhausa w 1954. Był probabilistą i statystykiem, najlepszym po Steinhausie wrocławskim matematykiem aplikacyjnym. Został kierownikiem Działu Zastosowań Matematyki w PAN. W 1965 uzyskał tytuł profesora. Ożeniony z matematyczką, ojciec trójki dzieci, z których syn został inżynierem, a obie córki - matematyczkami.

 

  

Bronisław Knaster (ur. 1893 w Warszawie, zm. 1980) - po maturze w 1910 podjął studia medyczne w Paryżu, gdzie w 1914 zdał pierwszy egzamin lekarski. Po powrocie do Warszawy i odrodzeniu UW podjął tam studia matematyczne. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 zgłosił się ochotniczo do wojska i służył jako lekarz. W 1923 obronił doktorat u Stefana Mazurkiewicza na podstawie rozprawy dotyczącej konstrukcji kontinuum dziedzicznie nierozkładalnego zwanego dziś krzywą Knastera. Habilitował się w 1925. Został profesorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie od 1928 prowadził seminarium wyższe z topologii. Wojnę przetrwał w ukryciu jako karmiciel wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami profesora Weigla. Jego pierwszą żoną była Maria Morska - aktorka i publicystka, muza Skamandrytów (zmarła w 1945). Specjalista z zakresu topologii. Słynny z ogromnego poczucia humoru, organizator spotkań matematyków zwanych knasteriami. Jeden z założycieli wydawanego do dziś we Wrocławiu czasopisma "Colloquium Mathematicum". Jego imieniem nazwano audytorium w Instytucie Matematycznym UWr (sala BK).
[pole 1, aleja rzędowa, grób 197]

 

Jan Brzuchowski (ur. 1953 we Lwowie, zm. 1984) - syn prof. Eugeniusza Brzuchowskiego (wydział Mechaniczno-Energetyczny PWr), repatriował z rodzicami do Wrocławia w roku 1958, wybitny talent matematyczny, finalista OM w latach 1971 i 72, absolwent III LO we Wrocławiu i matematyki na UWr, zajmował się podstawami matematyki pod kierunkiem Bogdana Węglorza. Osiągnął znakomite wyniki w teorii mnogości, ale jego świetnie zapowiadającą się karierę naukową przerwała białaczka, z którą walczył przez ostatnie cztery lata życia.

 

Henryk Korczowski (ur. 1923 w Zborowie, woj. tarnopolskie, zm. 1989) - egzamin dojrzałości złożył w Tarnopolu w 1941, jeszcze podczas sowieckiej okupacji miasta, a podczas jego niemieckiej okupacji pracował w Liegenschaftsverwaltung początkowo jako urzędnik, a od 1944 - jako robotnik w magazynie tej firmy w Krzeszowicach k. Krakowa. We wrześniu 1946 przyjechał do Wrocławia i podjął studia na Wydziale Mat-Fiz-Chem Uniwersytetu i Politechniki na kierunku matematyka, jednocześnie pracując - najpierw jako referent w Zarządzie Wojewódzkim Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, a następnie na stanowisku nauczyciela matematyki w III Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym oraz w Państwowym Instytucie Matematycznym jako redaktor techniczny. Od 1951 zatrudniony był w Katedrze Matematyki PWr na stanowiskach zastępcy asystenta i asystenta. Ukończył studia matematyczne w 1952 i od 1953 awansował na PWr na stanowisko starszego asystenta, od 1955 - adiunkta, od 1964 - wykładowcy, a od 1966 aż do przejścia na emeryturę - starszego wykładowcy. Odznaczał się wybitnymi zdolnościami dydaktycznymi, pełnił też wiele funkcji organizacyjnych i społecznych m. in. zastępcy kierownika Międzywydziałowego Studium PPT, pełnomocnika dyrektora Instytutu Matematyki i Fizyki Teoretycznej ds. studenckich oraz prodziekana Wydziału PPT. Był też wieloletnim sekretarzem czasopisma dla nauczycieli "Matematyka", a po przejściu na emeryturę - redaktorem naczelnym Magazynu Społeczno-Problemowego "Sigma". W latach 1957-1960 pracował dodatkowo w WSP w Opolu, gdzie od 1958 kierował pracą pierwszego seminarium szkoleniowego. Został odznaczony m.in. medalem Zasłużony Nauczyciel PRL", Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Trzydziestolecia PRL. Zmarł nagle w trakcie pracy na stanowisku specjalisty w Pionie Badawczo-Rozwojowym PWr. [Aleja Głowna, pole 9, grób 189]

 

Ludwik Stefan Borkowski (ur. 1914 w Obroszynie, k. Lwowa, zm. 1993) - rozpoczął studia w 1933 roku na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, dokończył je w 1946 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim i rozpoczął pracę na Uniwersytecie Wrocławskim, ucząc też matematyki w liceum. Obronił doktorat w 1950 roku u Jerzego Słupeckiego, a habilitował się w 1960 roku. W 1975 roku przeniósł się na Katolicki Uniwersytet Lubelski, gdzie otrzymał katedrę logiki. W 1984 roku wrócił do Wrocławia.

 

Zdzisław Hellwig (ur. 1925 w Dokszycach k. Wilna, zm. 2013) - ekonomista i statystyk, ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, w czasie okupacji działał w konspiracji, jako żołnierz IV Brygady Ułanów AK uczestniczył w 1944 w wyzwalaniu Wilna, w 1945 aresztowany przez NKWD i wywieziony do kopalni węgla w Donbasie, repatriował do Wrocławia w 1946 i podjął studia I stopnia w Wyższej Szkole Handlowej, gdzie w 1950 rozpoczął pracę na stanowisku asystenta. Stopień magistra uzyskał w 1952 w SGPiS w Warszawie. Doktorat obronił na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu w 1958 u Oskara Langego. Odbył staż naukowy na Uniwersytecie w Cambridge u prof. Richarda Stone’a, późniejszego laureata Nagrody Nobla. Od 1962 do emerytury w 1995 pełnił funkcję kierownika Katedry Statystyki na AE, był ekspertem UNESCO w Paryżu i dyrektorem Instytutu Cybernetyki Ekonomicznej. Wypromował 34 doktorów, wydał kilkaset publikacji.

 

Ryszard Nowakowski (ur. 1921, zm. 2024) - pierwszy zarejestrowany student matematyki w powojennym Wrocławiu, magistrant Hugona Steinhausa, doktorant Jerzego Słupeckiego (rok obrony 1964), autor podręczników akademickich, pracownik PWr w latach 1953-1986 (oraz po przejściu na emeryturę w latach 1993-1995) a także Wrocławskich Zakładów Elektronicznych (w latach 1959-1961). [aleja rzędowa za kaplicą cmentarną, pole 4, rząd 16]

 

 

Adolf Anderssen (ur. 1818 we Wrocławiu, zm. 1879) - niemiecki szachista, nieoficjalny mistrz świata w latach 1851–1858, który na Uniwersytecie Pruskim we Wrocławiu studiował matematykę i filozofię, od 1847 był nauczycielem języka niemieckiego, matematyki i fizyki w Gimnazjum Fryderycjańskim (obecnie ul. Kazimierza Wielkiego). Od 1992 roku we Wrocławiu rozgrywany jest turniej szachowy poświęcony jego pamięci. Nagrobek przeniesiono w 1948 staraniem Dolnośląskiego Zawiązku Szachowego z likwidowanego starego cmentarza gminy ewangelicko-reformowanej (Alter Fridhof der Reformierten Gemeinde - dziesiejsza ul. Rybacka) do alei głównej cmentarza na Osobowicach. [pole 24, rząd 1, grób 232]

 

Leszek Koncewicz (ur. 1937 Warszawa, zm. 1972)  W czasie okupacji przebywał we Lwowie, gdzie rozpoczął naukę szkolną, kontynuował ją po wojnie w Gliwicach, gdzie w roku 1955 zdał maturę. W latach 1956-1961 studiował matematykę na UWr. W latach 1961-1963 pracował na WSP w Opolu jako asystent, a w latach 1963-1971 na PWr jako starszy asystent. Prowadził prace w zakresie rachunku funkcyjnego, logik wielowartościowych i teorii systemów logicznych. Zmarł nagle na zawał serca w dnu 35 urodzin, 6 miesięcy po rozwiązaniu umowy o prace na PWr, tydzień po nadaniu stopnia doktora na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UWr (promotor: Ludwik Borkowski, późniejszy profesor KUL, praca doktorska: "Logiczna analiza wyrażeń węższego rachunku predykatów definiujących klasy grafów"). Pochowany wraz z żoną. [ pole 78R, rząd 1, grób 59]

 

Bolesław Iwaszkiewicz (ur. 1902 w Tepliku k. Kijowa, zm. 1983) - od 1911 uczęszczał do I Gimnazjum w Kijowie, od 1917 Gimnazjum Popierania Polskiej Szkoły Średniej w Kijowie, a od 1919 do Gimnazjum im. Zamoyskiego w Warszawie, gdzie zdał maturę w 1921. W 1928 skończył studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim i został asystentem prof. Przyborowskiego w Katedrze Mechaniki Teoretycznej i Geometrii Analitycznej na UW. Był nauczycielem i wizytatorem szkolnym. Okres okupacji spędził w Radomiu.Od 1945 we Wrocławiu. Organizował polskie szkolnictwo średnie na Dolnym Śląsku. Był wizytatorem, nauczyciel w III LO, wykładał dydaktykę matematyki na UWr. Od 1951 do emerytury pracował na PWr z przerwą w latach 1957-61, gdy pełnił funkcję prezydenta Wrocławia. Autor podręczników do geometrii elementarnej i algebry, współtwórca i redaktor (1948-1970) wydawanego we Wrocławiu czasopisma dla nauczycieli "Matematyka". Poseł na Sejm w latach 1961-72. Pochowany wraż z żoną Haliną. [pole 24, rząd 1 przy Alei Głównej, grób 230]

 

 

Tadeusz Maćkowiak (ur. 1949 w Wielkopolsce, zm. 1986) - absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, doktorant Janusza J. Charatonika, wybitny topolog, autor prac z teorii continuów, znakomity wykładowca uwielbiany przez studentów. Był prodziekanem Wydziału Mat-Fiz-Chem UWr. Zmarł nagle na zawał serca. [pole 61, rząd 1, grób 266]

 

Janusz Woś (ur. 1951, zm. 1988) - absolwent matematyki na UWr rocznik 1973. Pracował na Wydziale PPT PWr, gdzie w 1978 roku obronił pracę doktorską u Stanisława Gładysza dotyczącą szeregów losowych. Zmarł nagle na atak serca. [pole 101, rząd 10, grób 1154]

 

Anzelm Iwanik (ur. 1946 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 1998) - absolwent I LO w Tomaszowie Mazowieckim, elektroniki na PWr i matematyki na UWr (pracę magisterską pisał u Edwarda Marczewskiego). Doktorant Czesława Rylla-Nardzewskiego, specjalista w zakresie analizy harmonicznej, dynamiki topologicznej i teorii ergodycznej. Miłośnik muzyki i  przyrody, ojciec czworga dzieci. Jego syn Jan również został matematykiem.
[pole 50A, rząd 12, grób 412]

    

Barbara Sobiś-Rabijewska (ur. 1930 w Kaliszu, zm. 2002) - doktorantka Jerzego Słupeckiego, instruktorka harcerska, długoletnia kierowniczka Zakładu Dydaktyki Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego, wychowawca wielu pokoleń wrocławskich nauczycieli matematyki. Pochowana wraz z mężem w grobie rodziców. [pole 103, rząd 12, grób 660]

 

Ryszard Komorowski (ur. 1955, zm. 2003) - absolwent SP 107 oraz III LO we Wrocławiu, ukończył studia matematyczne na UWr. Pracę magisterską pisał u Wiesława Krakowiaka z dziedziny nieskończenie wielowymiarowego rachunku prawdopodobieństwa, ale przede wszystkim zajmował się geometrią przestrzeni Banacha i z tej dziedziny doktoryzował się w Kanadzie u Nicole Tomczak-Jaegermann. Z jego wyniku znacząco korzystał Timothy Gowers w pracy, za którą otrzymał medal Fieldsa. Był niezwykle uczynnym i wszechstronnie uzdolnionym człowiekiem, grał na gitarze klasycznej i znakomicie malował, w szkole średniej był wicemistrzem Polski juniorów w judo. Pozostawił dwie córki. [pole 127, rząd 7, grób 657A]

 

Stanisław Trybuła (ur. 1932 w Rafałówce, Ukraina, zm. 2008) - chodził do gimnazjum i liceum w Rypinie, maturę zdał jako ekstern w I LO w Toruniu i tam ukończył I stopień studiów matematycznych. Studia II stopnia podjął na UWr i ukończył je w 1955. Doktoryzawał się w 1959 u Hugona Steinhausa. Po habilitacji w 1968 pracował na PWr. Specjalista w zakresie statystyki i teorii funkcji decyzyjnych. Był jednym z najwybitniejszych polskich brydżystów, dwukrotnym mistrzem Polski par oraz mistrzem międzynarodowym. Od jego nazwiska pochodzi termin brydżowy "transfer Trybuły".
[zmiana miejsca pochówku w 2012: pole 146 GUB, rząd 1 od alejki, grób 36]

 

Józef Dudek (ur. 1939 w Zwonowicach k. Rybnika, zm. 2008) - matura 1958 w LO Rydułtowy, absolwent matematyki na UWr, doktorant Edwarda Marczewskiego, specjalista w zakresie algebry aogólnej i teorii krat. Inicjator i gospodarz spotkań polityczno-filozoficznych odbywających się od 1996 roku, zwanych "salonem profesora Dudka".
[pole 79 - Aleja Zasłużonych, grób 841]

 

Andrzej Hulanicki (ur. 1933 w Poznaniu, zm. 2008) - dzieciństwo spędził w Warszawie, wcześnie osierocony, ojciec zginął w Oświęcimiu, matka zmarła niedługo po wojnie. Przyjechał do Wrocławia w 1946 i zotał tu na stałe. Zdał maturę 1950 w I LO, studiował matematykę w IM UWr. Doktorant Stanisława Hartmana, współtwórca Wrocławskiej Szkoły Analizy Harmonicznej, członek rzeczywisty PAN. Wybitny nauczyciel i wychowawca. Wypromował 17 doktorów matematyki. Wielu swoim uczniom pomagał finansowo m.in. kwaterując ich w swoim domu. Pochowany w grobie rodzinnym (na płycie podano błędną datę śmierci, powinno btyć 23.03.2008). [pole 97, rząd 11, grób 357]

 

Barbara Rokowska (ur. 1926, zm. 2012) profesor Politechniki Wrocławskiej, doktorantka Czesława Rylla-Nardzewskiego, zajmowała się analizą kombinatoryczną. Oddana działalności społecznej, pracowała m.in. w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka, prowadziła świetlicę dla dzieci z trudnych domów przy parafii św. Michała we Wrocławiu. Jest autorką biograficznej książki "Jezus we Wrocławiu" oraz "Wyzwolenie ku radości: Grupy Rodzinne Al-Anon".
[pole 134, rząd 6, grób 192]

 

Marek Kucharski (ur. 1953 w Nowej Soli, zm. 2012) - zdał maturę w 1972 w LO w Nowej Soli. Studia matematyczne odbył 1972-1977 na Wydziale PPT PWr, gdzie następnie pracował. Z PWr był związany aż do przedwczesnej śmierci. Powadził prace badawcze w zakresie geometrii różniczkowej i topologii algebraicznej. Od 1982 pracował na stanowisku bibliotekarza w charakterze dokumentalisty w Oddziale Opracowania Druków Zwartych. Zajmował się opracowaniem przedmiotowym polskiej i obcojęzycznej literatury naukowej. Od 1985 był zatrudniony w IM PWr na stanowisku administracyjnym, opracowywał materiały dotyczące działalności naukowej instytutu, prowadził też zajęcia dydaktyczne i uczestniczył w seminariach naukowych. Od 2002 do ostatnich dni pracował na stanowisku wykładowcy w IM PWr. Jego miłością były książki, zwłaszcza matematyczne, które kolekcjonował.
[pole 101, rząd 3, grób 129]

 

Jarosław Bartoszewicz (ur. 1945 w Różance Pacowskiej na Ziemi Nowogródzkiej, zm. 2013) - matematyk i statystyk, specjalista w zakresie porządków stochastycznych. Dzieciństwo i młodość spędził w Legnicy (tam zdał maturę w 1964 w Technikum Ekonomicznym). Przez całe życie naukowe był związany z IM UWr od czasów studenckich po uzyskanie tytułu profesora w 2009 roku, pomimo choroby wykładał dla studentów i doktorantów aż do śmierci. Był też prodziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UWr, redaktorem Applicationes Mathematicae oraz członkiem Komisji Statystyki Matematycznej PAN.
[pole 59, rząd 2, grób 335]

 

Witold Roter (ur. 1932 w Zabrzu, zm. 2015) - absolwent IM UWr, studia I stopnia odbył w latach 1950-1953, a następnie został skierowany do pracy w szkołach Nowej Rudy. Studia II stopnia na UWr odbył zaocznie w latach 1955-1958. Nadal pracując w Nowej Rudzie w SP 1 i LO, przez 14 lat dojeżdżał na seminarium do Wrocławia. Doktoryzował się w 1963 na UWr u Władysława Ślebodzińskiego i dopiero wtedy został zatrudniony na UWr. Habilitował się w 1974, profesurę otrzymał w 1992, wypromował 9 doktorów. Był prezesem Fundacji Stypendialnej Matematyków Wrocławskich w latach 1996-2004. Był wieloletnim kierownikiem Zakładu Geometrii IM UWr, dyrektorem Instytutu i prodziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UWr. W 1983 otrzymał nagrodę im. Tadeusza Ważewskiego przyznawaną przez Polskie Towarzystwo Matematyczne. Przeniósł się na PWr, gdzie pracował do odejścia na emeryturę. W 2017 z inicjatywy byłych uczniów w liceum w Nowej Rudzie utworzono skwer Rotera z kamiennym obeliskiem, a w szkole odsłonięto tablicę pamiątkową.
[pole 139, rząd 12, grób 626]

 

Hanna Garyga (ur. 1955, zm. 2020) absolwentka, a później wieloletnia (1987-2017) nauczycielka matematyki i informatyki w LO III Wrocław, uczestniczka Międzynarodowej Olimpiady Matematycznej w 1972 roku. Po studiach matematycznych pracowała w IM UWr (1979-1987) i rozpoczęła studia doktoranckie w grupie prof. Andrzeja Hulanickiego. Była utalentowaną poetką, publikowała m.in. na Wrocławskim Portalu Matematycznym.
[pole 88, rząd 5, grób 619]

 

Jerzy Pietraszko (ur. 1954 we Wrocławiu, zm. 2020) znakomity szachista (w 1972 był mistrzem Dolnego Śląska juniorów w grze błyskawicznej w szachy), miłośnik i znawca Sudetów, absolwent IM UWr, nauczyciel matematyki w VIII LO Ww, wieloletni wykładowca na PWr (1993–2019), autor skryptu "Matematyka. Teoria, przykłady, zadania". Wśród studentów znany z tego, że w doktoracie "obalił jedynkę trygonometryczną" i zaprzysiągł, że nie zetnie włosów ani brody, dopóki jego wynik nie zostanie uznany (doktoratu nigdy nie otrzymał). Jako 14-latek uczestniczył w studenckim proteście w marcu 1968, od 1977 był zaangażowany w działalność opozycyjną (u boku Kornela Morawieckiego), był zasłużonym członkiem "Solidarności Walczącej" o pseudonimie "Pedro". Wspomnienia z tych lat opisał w książce "Terroryści i oszołomy". Za działalność opozycyjną został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Wolności i Solidarności, Medalem 100-lecia Odzyskania Niepodległości i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
[pole 143, rząd 5, grób 480]

Radosław Kamiński (ur. 1969 Wrocław, zm. 2021) - absolwent fizyki na UWr na kierunku nauczanie fizyki i matematyki, pracował jako nauczyciel matematyki w kilku wrocławskich szkołach podstawowych m.in. SP Atut oraz SP 9. Był fanem Led Zeppelin i astronomii.
[pole77, rząd 6, grób 203]

Witold Ignacy Więsław (ur. 1944 Warszawa, zm. 2023) - studiował matematykę na UWr (1962-1966), w 1971 obronił tu doktorat (promotor: Władysław Narkiewicz), a w 2006 roku habilitował się w Instytucie Historii Nauki PAN. Wieloletni (aż do przejścia na emeryturę w 2014) pracownik IM UWr, algebraik i historyk matematyki, autor podręczników akademickich i książek popularnonaukowych, promotor wielu prac magisterskich i licencjackich, organizator ogólnopolskich Szkół Historii Matematyki, założyciel i redaktor naczelny czasopisma "Antiquitates Mathematicae", wieloletni Przewodniczący Komisji Historii Matematyki PTM, laureat nagrody głównej PTM im. Dicksteina (2003), odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Syn Szymon także został matematykiem. [pole 10, rząd 3, grób 374]

Paweł Głowacki (ur. 1953, zm. 2024) - ukończył studia matematyczne w IM UWr, dokorat uzyskał w 1980 w IM PAN, a habilitację w 1987 na UWr. W 1994 uzyskał tytuł profesora. Zajmował się analizą harmoniczną, był autorem cenionych publikacji i znakomitym wykładowcą.

 

 

Julian Perkal (ur. 1913 w Łodzi, zm. 1965) - ukończył gimnazjum w Sieradzu i studia matamatyczne na UW w 1937. Magistrant Karola Borsuka, doktorant Hugona Steinhausa, specjalista z dziedziny zastosowań matematyki. Jesienią 1939 złapany przez Niemców w Warszawie uciekł z konwoju ciężarówek jadących na miejsce straceń. Przedostał się przez granicę na stronę sowiecką. Od 1947 na UWr, gdzie w 1957 został profesorem. Był założycielem Polskiego Towarzystwa Biometrycznego. Zajmował się zastosowaniami matematyki w rolnictwie. [pole 33, rząd 12, grób 335]

 

Henryk Boroch (ur. 1925 Jarocin, zm. 1977) - naukę w szkole podstawowej ukończył w Środzie Wielkopolskiej jeszcze przed napaścia Niemiec na Polskę. Podczas okupacji - objęty przymusem pracy - był zatrudniony jako robotnik rolny oraz kelner w Ostrowie Wielkopolskim, skąd w 1944 został wywieziony do Poznania, do pracy przy przebudowie torów kolejowych na trasie Poznań - Berlin. W 1945 został uczniem gimnazjum w Pleszewie, a maturę uzyskał w 1947 w LO w Nowej Soli. W latach 1947-1952 studiował matematykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Z powodu trudnej sytuacji materialnej w okresie nauki w liceum i na studiach pracował w administracji państwowej: w Zarządzie  Miejskim w Nowej Soli, w  Starostwie Powiatowym Wrocławskim jako pracownik umysłowy w referacie statystycznym oraz w Urzędzie Wojewódzkim we Wrocławiu jako kierownik Referatu Statystycznego w Dziale Rolnictwa i Reform Rolnych. Absolutorium uzyskał w 1951 i rozpoczął pracę na PWr. W 1962 doktoryzował się na UWr z geometrii różniczkowej u Władysława Ślebodzińskiego ("Rozwiązania niektórych zagadnień brzegowych równań bezmomentowej teorii prostokreślnych powłok sprężystych"). W latach 60. XX w. współpracował z Dolnośląskim Biurem Projektów Górniczych nad udoskonaleniem metod obliczeniowych przenośników taśmowych, a w latach 1974-1976 był członkiem Zarządu Wrocławskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. W 1975 został na własną prośbę przeniesiony z Instytutu Matematyki do Instytutu Budownictwa na PWr, gdzie pracował do śmierci. [pole 46, rząd 24, grób 446]

 

Lucjan Szamkołowicz (ur. 1927 w Wancewiczach k. Mohylewa, ob. Białoruś, zm. 1984) - ukończył II LO w Szczecinie (matura 1947) i w 1952 studia matematyczne na UWr. Doktorant Jerzego Słupeckiego, pracownik IM PWr. Zajmował się teorią grafów.
[pole 19, rząd 31, grób 417]

 

Andrzej Wilkoński (ur. 1910 w Poznaniu, zm. 1986) – po ukończeniu Prywatnego Gimnazjum Humanistycznego w 1930 rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego, które ukończył z tytułem magistra filozofii z zakresu matematyki w 1934. W latach 1934-1937 wykładał matematykę i fizykę w Miejskim Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Kartuzach, a następnie powrócił do Poznania, gdzie uczył w Państwowym Gimnazjum im. Dąbrówki (1937-39 i 1945-46). Po wybuchu wojny pracował jako magazynier, a następnie został wysiedlony do Mielca, gdzie dostał pracę w zakładach lotniczych. W 1941 został kierownikiem Państwowej Szkoły Zawodowej, równocześnie działał w AK i prowadził tajne nauczanie. Po zakończeniu wojny wrócił do Poznania, ale już w lutym 1946 przeprowadził się do Wrocławia, gdzie został asystentem w Katedrze Matematyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii na Uniwersytecie i Politechnice (1946-50). Równolegle od 1949 był optykiem-kalkulatorem w Głównym Instytucie Mechaniki. W maju 1950 został aresztowany. Postawiono mu zarzut szpiegostwa i osadzono w więzieniu w Rzeszowie, skąd został zwolniony po 3 miesiącach. W 1951 rozpoczął pracę wykładowcy na kursach wieczorowych w Szkole Oficerskiej, w roku akademickim 1952/53 pracował w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT (włączonej do PWr), a od 1953 do emerytury pracował na  PWr, gdzie został adiunktem w Katedrze Matematyki na Wydziale Elektrycznym. W latach 1963-1972 był kierownikiem studium dla pracujących i prodziekanem. W 1981 przeszedł na emeryturę. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i medalem KEN. [pole 26, rząd 26, grób 865]

Jerzy Słupecki (ur. 1904 w Harbinie - Mandżuria, zm. 1987) - do szkół uczęszczał na Syberii, maturę zdał eksternistycznie w 1926 w Warszawie. Podjął studia architektoniczne na PW, ale po roku je przerwał na leczenie gruźlicy, a potem na pracę zarobkową. Wznowił studia (ale już matematyczne) na UW w 1932 i ukończył je w 1935. Obronił doktorat u Jana Łukasiewicza w 1938. Żołnierz AK, uczestnik akcji "Żegota" i Powstania Warszawskiego. Od 1947 do odejścia na emertyturę profesor na UWr, kierownik Zakładu Logiki i Metodologii.
[pole 33, rząd 28, grób 896]

 

Jerzy Jaroń (ur. 1917 w Warszawie, zm. 1991) - pochodził z rodziny inteligenckiej, w 1935 ukończył 1935 Gimnazjum o.o. Jezuitów w Chyrowie i rozpoczął studia matematyczne na UW, które przerwał w 1939. Dyplom magistra zrobił dopiero w 1946. W latach 1938-1949 pracował w przemyśle lniarskim w Żyrardowie, Bielawie i Łodzi, a także uczył też matematyki w gimnazjach. W 1949 zatrudnił się jako matematyk na UŁ, wykładał też w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Łodzi. Doktorat obronił w 1957 u Kazimierza Kuratowskiego. Od 1973 był profesorem na PWr, gdzie pozostał do przejścia na emeryturę w 1987. Kierował Zakładem Cybernetyki i Robotyki w Instytucie Cybernetyki Technicznej, którego został dyrektorem. Na wydziale Podstawowych Problemów Techniki organizował studium bioinżynierii i biocybernetyki, a na Wydziale Elektroniki stworzył kierunek automatyka i robotyka. Pochowany wraz z żoną Haliną.
[pole 34, rząd 17, grób 596]

 

Juliusz Reichbach vel Juliusz Podgór (ur. 1927 w Gródku Jagiellońskim - Ukraina, zm. 1994) - uczęszczał do szkoły w Gródku Jagiellońskim i tam przeżył okupację sowiecką, a okupację niemiecką w okolicach Gorlic. Ukończył studia matematyczne na UWr (1946-50), obronił doktorat w IM UWr u Jerzego Słupeckiego. Pracował na PWr, pisał prace z logiki. W 1958 wyemigrował z matką i bratem do Izraela, ale tam czuł się źle i tęsknił za Polską. W 1983 zmienił nazwisko na Podgór. W 1991 wrócił do Wrocławia na stałe i tu zmarł.
[grób został zlikwidowany z powodu nieprzedłużenia opłaty]

 

Zbigniew Grabowski (ur. 1947, zm. 1998) - absolwent matematyki na UWr, doktorant Janusza Charatonika. Popełnił samobójstwo. [pole 18, rząd 18, grób 312]

 

Bronisław Florkiewicz (ur. 1937 w Stanisławowie - Ukraina, zm. 2000) - absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, pracował w IM UWr w latach 1958-66, potem w WSP w Opolu, a od 1970 na PWr. Doktoryzował się w 1966 u Andrzeja Zięby. Tytuł profesora uzyskał w 2000. Był specjalistą w zakresie analizy matematycznej i badań operacyjnych.
[pole 9A, rząd 1, grób 13]

 

Władysława Dawiskiba (ur. 1922 we wsi Buków, gm. Mogilany, pow. Kraków, zm. 2001) - we Lwowie w 1935 ukończyła siódmą klasę szkoły powszechnej, a w 1939 gimnazjum ogólnokształcące. Podczas pierwszej sowieckiej okupacji Lwowa przez pół roku uczęszczała do Liceum Pedagogicznego, wiosną 1940 ukończyła kurs nauczycielski, a w roku szkolnym 1940/1941 pracowała jako nauczycielka w szkole powszechnej w Hryniowie, pow. Lwów. Podczas niemieckiej okupacji Lwowa ukończyła wyższy kurs handlowy, a podczas drugiej sowieckiej okupacji Lwowa w roku szkolnym 1944/1945 uczęszczała do 10. klasy szkoły średniej typu radzieckiego, której jednak nie ukończyła, ponieważ po włączeniu wschodnich terenów II RP do ZSRR została z rodzicami ekspatriowana na Pomorze Zachodnie, gdzie całąrodziną osiedli w Jastrowiu, a ojciec został kierownikiem szkoły powszechnej, w której w roku szkolnym 1945/1946 Władysława pracowała jako nauczycielka. W 1946 złożyła egzamin dojrzałości w II Państwowym LO Męskim w Szczecinie. Po przyjeździe do Wrocławia rozpoczęła studia matematyczne na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu i Politechniki, pracując jednocześnie w kilku wrocławskich szkołach (II Państwowym Gimnazjum i LO, Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT oraz II LO Towarzystwa Przyjaciół Dzieci). Magisterium z matematyki uzyskała w 1951, w WSI NOT pracowała do 1955, czyli do  włączenia tej szkoły do PWr. Na PWr pracowała w latach 1956-1992 (nawet po przejściu na emeryturę w 1984), początkowo w Zespołowej Katedrze Matematyki, w latach 1966-1968 w Katedrze Matematyki „C”, a potem w nowoutworzonym Instytucie Matematyki i Fizyki Teoretycznej oraz w wydzielonym z niego w 1974 Instytucie Matematyki. Szczególnie cenna była jej działalność dydaktyczna w filiach PWr w Wałbrzychu i Świdnicy oraz w punktach konsultacyjnych w Legnicy, Kłodzku i Jeleniej Górze. Chętnie angażowała się w prace społeczne, m. in. przez wiele lat pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Oddziałowej ZNP. W 1974 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, a w 1983 – Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. [pole 42, rząd 12, grób 404]

 

Jan Mikuś (ur. 1936 w Plebanówce, woj. tarnopolskie, zm. 2003) - studia matematyczne ukończył w 1960 na WSP w Opolu, w 1961 rozpoczął pracę na PWr jako asystent w Katedrze Matematyki. Doktorant Bertolda Lysika (pierwszy doktorat z dziedziny matematyka wypromowany na Wydziale PPT 1972), od 1972 pracował w w Ośrodku Badań Prognostycznych PWr. Habilitował się w 1984 na Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W 1990 podjął pracę w Zakładzie Badań Operacyjnych i Zastosowań Informatyki Instytutu Organizacji i Zarządzania PWr, w 1992 został profesorem nadzwyczajnym, w 2000 uzyskał tytuł profesora nauk ekonomicznych, w maju 2003 wszczęta została procedura powołania Mikusia na stanowisko profesora zwyczajnego, ale nie doczekał jej sfinalizowania. Jego dorobek naukowy obejmuje 140 prac w tym 4 monografie. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką PWr i Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
[pole 40, rząd 4, grób 77]

 

Janusz Jerzy Charatonik (ur. 1934 w Przemyślu, zm. 2004 w Meksyku) - do szkół chodził w Świdnicy i we Wrocławiu, uczestnik I Olimpiady Matematycznej i laureat II OM, absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, doktorant Bronisława Knastera, specjalista w zakresie topologii. Ożeniony z matematyczką, ojciec pięciorga dzieci, z których wszystkie zostały matematykami lub informatykami. Pochowany wraz z córką Marią i synem Włodzimierzem, także matematykiem. [pole 24, rząd 16, grób 773]

 

Tadeusz Pytlik (ur. 1944 w Katowicach, zm. 2006) - studiował matematykę na UWr w latach 1963-67. Doktorat obronił w 1972 u Andrzeja Hulanickiego. Był uczniem Stanisława Hartmana, specjalistą z zakresu analizy harmonicznej. W 1991 uzyskał tytuł profesora.
[pole 2G, rząd 8, grób 62]

 

Leon Witold Nitka (ur. 1933 na Ukrainie, zm. 2010) - absolwent matematyki na Uniwersytecie Wrocławskim, znany topolog z kręgu Bronisława Knastera, doktorant Edwarda Marczewskiego. Pomysłodawca i opiekun pierwszej uniwersyteckiej klasy matematycznej w III LO we Wrocławiu i kółka matematycznego w tej szkole. Pracował na uczelniach w różnych krajach afrykańskich (m. in. w Gwinei Równikowej, Algierii i Tunezji) oraz na Uniwersytecie Opolskim. Był związany z Olimpiadą Matematyczną, przez wiele lat był Przewodniczącym Dolnośląskiego Komitetu Okręgowego OM. [pole 27, rząd 16, grób 428]

 

Zbigniew Romanowicz (ur. 1932 w Stryju, zm. 2010) - po maturze pracował jako nauczyciel matematyki w Gliwicach, studiował matematykę na Uniwersytecie Wrocławskim, doktorant Andrzeja Zięby, zajmował się teorią optymalizacji, analizą kombinatoryczną, teorią gier i teoria sterowania. Od 1958 roku pracował na Politechnice Wrocławskiej i WSP w Opolu, w latach 1984-1990 był dyrektorem Instytutu Matematyki i Informatyki PWr, a w latach 1969-72 prorektorem opolskiej uczelni. Przez wiele lat prowadził olimpijskie kółka matematyczne w XIV LO we Wrocławiu. Był wieloletnim przewodniczącym komitetu okręgowego Olimpiady Matematycznej i komitetu krajowego Mistrzostw w Grach Matematycznych i Logicznych, autorem niezapomnianych zadań, znakomitym popularyzatorem matematyki.
[pole KIIH, grób 85]

 

Czesław Ryll-Nardzewski (vel CRN, ur. 1926 Wilno, zm. 2015) - matematyk światowej sławy, jeden z twórców wrocławskiej szkoły matematycznej. Maturę zdał w 1944 na tajnych kompletach. Po „repatriacji” rodzina znalazła się w Lublinie, gdzie CRN studiował matematykę na UMCS do 1948 (oboje rodzice byli lekarzami i nie pochwalali tych zainteresowań). W 1949 doktoryzował się u Mieczysława Biernackiego. W 1951 rozpoczął pracę w IM UWr, gdzie w 1954 uzyskał tytuł profesora. Od 1976 roku pracował w IMiI PWr. Od 1973 roku członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk. Opublikował ponad 100 prac z wielu dziedzin, wiele o fundamentalnym znaczeniu. Zajmował się logika, podstawami matematyki, teorią miary, teoria ergodyczną, rachunkiem prawdopodobieństwa i procesami stochastycznymi oraz analizą funkcjonalną. Był laureatem medalu Banacha. [pole 47, rząd 11, grób 309A]

Augustyn Kałuża (ur. 1948 w Polanach k. Zamościa, zm. 2017) - dydaktyk matematyki, laureat XVIII Olimpiady Matematycznej, absolwent I LO w Zamościu (matura 1967) i studiów matematycznych na UMCS w Lublinie. Nauczyciel w III i XIV LO oraz 13 Gimnazjum we Wrocławiu, wykładowca IM UWr, wieloletni prowadzący Uniwersyteckie Kółka Olimpijskie, wychowawca wielu olimpijczyków, w tym medalistów olimpiady międzynarodowej (Ludomir Newelski, Jarosław Wróblewski, Tomasz Hrycak, Jerzy Marcinkowski, Jacek Świątkowski, Cezary Juszczak, Adam Sikora, Jacek Zienkiewicz, Michał Śliwiński, Mateusz Kwaśnicki, Iwo Pilecki-Silva), odznaczony medalem LX-lecia Olimpiady Matematycznej.
[pole 37B, rząd 18, grób 309]

 

Aleksander Janicki (ur. 1946, zm. 2018) - studia matematyczne odbył na UWr w latach 1964-1969, doktorat w IM UWr obronił w 1978, w latach 1980-2002 był adiunktem w IM PWr. W 1999 habilitował się z zakresu informatyki. W latach 2003-2011 był zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego w IM UWr, wypromował 7 doktorów. Zajmował się analizą funkcjonalną, równaniami różniczkowymi i metodami komputerowymi w modelowaniu stochastycznym. W 2011  przeszedł na emeryturę ze względu na zły stan zdrowia. Prywatnie był wielkim miłośnikiem i propagatorem muzyki Franciszka Liszta, w latach 1993-2001 sekretarzem Towarzystwa Lisztowskiego w Polsce. Jego żona Lilianna także jest matematykiem, dwoje dzieci zostało znakomitymi muzykami, a jedna z córek uzyskała wykształcenie matematyczno-lingwistyczne. [pole 41, rząd 13, grób 443]

 

Tadeusz Bednarski (ur. 1949, zm, 2021) -  ukończył studia matematyczne na UWr w 1972, doktorat w zakresie statystyki uzyskał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley w 1976, a habilitację w 1985 w IMPAN. W 1999 uzyskał tytuł profesora nauk matematycznych. Wlatach 1990-2004 był kierownikiem Zakładu Statystyki w Instytucie Matematycznym PAN, w latach 2001-2002 - kierownikiem Zakładu Statystki i Ekonometrii UZ, a w latach 2002-2020 - kierownikiem Zakładu Statystyki i Badań Operacyjnych w Instytucie Nauk Ekonomicznych UWr. W latach 1996-2000 był członkiem Europejskiej Komisji Towarzystwa Bernoulliego. W kręgu jego naukowych zaintereswań były metody wnioskowania statystycznego w naukach ekonomicznych, analiza danych klinicznych, ekonometria oraz zastosowania statystyki dla analizy danych społecznych, gospodarczych i finansowych. [pole 28, rząd 11, grób 456]

 

Włodzimierz Charatonik (ur. 1957 we Wrocławiu, zm. 2021) - absolwent III LO we Wrocławiu i matematyki na UWr, pracownik WSP w Opolu w latach 1982-84 oraz IM UWr w latach 1985-2001, od 2001 profesor Missouri University of Science and Technology. Dokotoryzował się w 1988 na UW u Karola Siekluckiego. Topolog, członek znanego we Wrocławiu matematycznego "klanu Charatoników" (rodzice i czwórka rodzeństwa po studiach matematycznych na UWr) . Do końca życia był aktywny naukowo i blisko współpracował z wrocławskimi topologami. [pole 24, rząd 16, grób 773]

 

Adam Morawiec (ur. 1958 we Wrocławiu, zm. 2021) - absolwent III LO we Wrocławiu, finalista XXVI OM 1974/75, absolwent matematyki na UWr, w latach 1983-85 wykładowca WSP w Opolu, od roku 1985 wykładowca w IM UWr, a w latach 1998-2000 także nauczyciel matematyki w III LO we Wrocławiu. Interesował się logiką i teorią mnogości, kombinatoryką skończoną i historią nauki. Był tłumaczem z języka angielskiego oraz pasjonatem matematyki rekreacyjnej (był uczestnikiem i wicemistrzem I Mistrzostw Polski w Rozwiązywaniu Łamigłówek i 1st World Puzzle Team Championship w Nowym Jorku oraz VI Międzynarodowego Championatu Gier Matematycznych i Logicznych w Paryżu w 1992). Pochowany wraz z ojcem - chemikiem z UWr. [pole 9C, rząd 4, grób]

 

Bertold Lysik (ur. 1925 w Suchej Górze w woj. śląskim, zm. 2022) - ukończył szkołę powszechną w Suchej Górze, a po maturze rozpoczął studia matematyczne we Wrocławiu, które ukończył w 1952. Jeszcze jako student rozpoczął współpracę z prof. Stefanem Drobotem. Był doktorantem Hugona Steinhausa, pracę doktorską z matematyki obronił w 1960 na UWr. Od 1962 przebywał w Moskwie, Weimarze i Berlinie. Po powrocie do Wrocławia współpracował z profesorami Igorem Kisielem i Stanisławem Dmitrukiem w dziedzinie reologii gruntów. Od 1968 pracował na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki PWr. W 1969 uzyskał habilitację na Wydziale Budownictwa PWr z mechaniki ośrodków ciągłych. W 1971 był promotorem w pierwszym przewodzie doktorskim na Wydziale PPT w dyscyplinie matematyka (potem wypromował jeszcze 7 doktorów). W 1973 został laureatem nagrody PTM za wybitne osiągnięcia w dziedzinie zastosowań matematyki. W 1990 został profesorem nadzwyczajnym. Wniósł duży wkład w opracowanie metod budowy modeli matematycznych i związanych z tym algorytmów. Książka Dimensional Analysis in the Identification of Mathematical Models, której był współautorem, była pierwszą książką w Polsce złożoną w LaTeXu w 1990. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1995 roku przeszedł na emeryturę, ale prowadził zajęcia dydaktyczne i badania naukowe do 2002. [pole 5, rząd 5, grób 90]

 

 

Zdzisław Słomian (ur. 1945 Głogowa, gm. Kłodawa, woj. wielkopolskie; zm. 2006 Wilczyn, k. Trzebnicy) - po wojnie rodzice przenieśli się z Wielkopolski na Ziemie Odzyskane, gdzie ojciec pracował jako robotnik kolejowy. Zdzisław podjął naukę w LO w Turku, maturę zdał w LO w Żarach, studiował matematykę na UWr (1963-1969). Po studiach był nauczycielem (1969-1989) i dyrektorem (1981-1985) w III LO we Wrocławiu oraz wicedyrektorem (1980/81) i nauczycielem (po 1989) w XIV LO we Wrocławiu. Był twórcą Wrocławskich Konkursów Matematycznych prowadzonych w latach 1975-1991, jednym z założycieli firmy JERSZ Łowcy Talentów, pomysłodawcą konkursów Alfik matematyczny i MAT,  doradcą metodycznym WOM, organizatorem kółek i obozów matematycznych (od 1994 w Bobowicku i Serpelicach), wieloletnim członkiem komitetu okręgowego Olimpiady Matematycznej. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2001) oraz pośmiertnie Medalem 60-lecia OM (2010) oraz z okazji 70-lecia III LO Medalem za wybitne zasługi dla III LO we Wrocławiu (2016). Miłośnik turystyki krajoznawczej, organizator obozów wędrownych. Pochowany wraz z synem Kamilem.
[pole 2U, rząd E, grób 172]

 

Jerzy Kucharczak (ur. 1946, zm. 2007) - finalista OM w 1964 roku, absolwent LO w Miliczu, ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Wrocławskim, doktorant Kazimierza Urbanika. Zajmował się rachunkiem prawdopodobieństwa. [pole 2U, rząd F, grób 198]

 

Michał Kowalski (ur. 1926, zm. 2009) - pracownik IM PWr, zapalony szachista, zawodnik sekcji szachowej KS AZS PWr.
[pole 18U, rząd 18, grób 71]

 

Hanna Marcinkowska de domo Lewandowska (ur. 1926 w Warszawie, zm. 2012) - zdała maturę w 1944 na tajnych kompletach, po czym studiowała 1945-1950 matematykę na UW, gdzie w 1957 zrobiła doktorat u Stanisława Mazura. Pracowała na UW, w IM PAN i na PW. W 1970 przeniosła sie do Wrocławi i do emerytury pracowała w IM UWr. W 1987 otrzymała tytuł profesora. Zajmowała się analizą matematyczną i równaniami różniczkowymi, pisała podręczniki i monografie, wypromowała czterech doktorów. [pole 25G, rząd 6, grób 77]

 

Jacek Juzwiszyn (ur. 1971, zm. 2015) - absolwent matematyki na UWr oraz ekonomii, informatyki i ekonometrii na wrocławskiej AE. Tam obronił doktorat pod kierunkiem Antoniego Smoluka. Po studiach pracował jako informatyk w Deutsche Bank w Kolonii oraz centrali GBPZ SA we Wrocławiu. Od 2000 roku był pracownikiem katedry matematyki i cybernetyki UE we Wrocławiu, a od 2011 roku także w Instytutu Matematyki PWr. Zginął tragicznie w pożarze swojego domu na Brochowie. [pole KM-6, grób 4]

 

Zdzisław Porosiński (ur. 1955, zm. 2016) - studia matematyczne odbył w latach 1974-1979 na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki PWr. W 1987 roku obronił rozprawę doktorską pod opieką Stanisława Trybuły, od 2009 był profesorem PWr, specjalistą z zakresu badań operacyjnych, teorii gier i statystyki matematycznej. W latach 2006-2012 pełnił funkcję zastępcy Dyrektora Instytutu Matematyki i Informatyki na PWr. [pole 12B, rząd 4, grób 33]

 

Franciszek Ferdek (ur. 1930 w Wielmoży k. Krakowa, zm. 2019) - emerytowany nauczyciel i metodyk matematyki, wychowawca wielu laureatów Olimpiady Matematycznej, autor artykułów o nauczaniu matematyki. Studiował matematykę w Krakowie na WSP, gdzie był pod wielkim wpływem prof. Zofii Krygowskiej. Tam poznał swoją przyszłą żonę - Zofię. Ukończyli studia we Wrocławiu, gdzie Ferdek był początkowo nauczycielem w liceach IX, XI, I (1954-61) i metodykiem w Okręgowym Ośrodku Metodycznym (1962-65), prowadził pierwszą klasę matematyczną z nauką programowania w I LO (1964-66), wykładał na Studium Nauczycielskim (1966-67) oraz w IM UWr (1968-76). W 1968 był założycielem i autorem programu nauczania (wraz ze Stanisławem Fudalim) uniwersyteckich klas matematycznych w III LO, gdzie uczył nieprzerwanie aż do poczatku lat 90. XX wieku. Był członkiem Okręgowego Komitetu Olimpiady Matematycznej (1969-78),  współzałożycielem NSZZ „Solidarność Nauczycielska” w województwie wrocławskim (1980), założycielem i współpracownikiem podziemnego pisma „Wolny Głos Nauczycielski” (1982) wydawanego po 1989 już legalnie jako "Solidarność Nauczycielska", współzałożycielem Ogólnopolskiej Fundacji Edukacji Komputerowej (1986).
[pole 69, rząd 7, grób 140]

 

Krzysztof Orłowski (ur. 1949 w Międzyborzu, zm. 2021) -  ukończył Technikum Kolejowe w Ostrowie Wlkp. i w 1968 rozpoczął studia z matematyki stosowanej na Wydziale PPT PWr, które ukończył w 1973. Rozpoczął pracę w Instytucie Matematyki i Fizyki Teoretycznej PWr, a w 1978 ukończył studia doktoranckie i uzyskał stopień doktora nauk matematycznych (promotor - prof. Stanisław Trybuła). Do 2015 był pracownikiem dydaktycznym w IM na Wydziale PPT PWr, a do przejścia na emeryturę w 2016 pracował na nowoutworzonym Wydziale Matematyki PWr. Publikował prace z teorii gier czasowych, był cenionym wykładowcą.

 

Cecylia Terlikowska (ur. 1921 Busk k. Lwowa, zm. 1991) - wrocławska nauczycielka matematyki. Uczyła w wielu szkołach w latach 1948-1990. Rozpoczęła edukację w Suwałkach, ale po śmierci ojca w 1936 z matką i braćmi przeniosła się do Lwowa, gdzie kontynuowała naukę w Gimnazjum i Liceum im. Królowej Jadwigi, w którym w 1940 zdała egzamin dojrzałości. Dwa lata studiów matematycznych zaliczyła we Lwowie (lata ak. 40/41 i 44/45). Kontynuowała je we Wrocławiu w latach 47-50, kończąc magisterium pod kierunkiem Władysława Ślebodzińskiego. Jeszcze w czasie studiów uczyła w szkołach zawodowych nr 2, nr 4 i w Szkole Przemysłu Odzieżowego. Po studiach uczyła w Technikum Budowlanym (51-62), Technikum Geodezyjnym (62-72), III LO (72-74) i XIV LO (74-90). W latach 1970-73 pracowała też w Wyższej Szkole Nauczycielskiej przy UWr jako wykładowca geometrii elementarnej i wykreślnej. Została pochowana w grobie rodzinnym z matką i bratem (przy ogrodzeniu po prawej stronie od wejścia).

 

Rudolf Hohenberg (ur. 1908 Podkamień k. Tarnopola, zm. 1979) - urodzony w rodzinie urzędniczej, osierocony w wieku 15 lat, ukończył seminarium nauczycielskie we Lwowie i podjął pracę zarobkową dla wsparcia pięciorga młodszego rodzeństwa, uczył się nadal, eksternistycznie zdał maturę i rozpoczął studia matematyczne na UJK we Lwowie, kończąc je w 1938 uzyskaniem absolutorium. Wybuch wojny uniemożliwił mu obronę przygotowanej rozprawy magisterskiej. W latach 1939–1945 pracował w szkołach podstawowej i średniej we Lwowie, a następnie w Leżajsku. Studia ukończył 1948 na Uniwersytecie Poznańskim. Po wojnie znalazł się we Wrocławiu, gdzie podjął 1946 pracę w Katedrze Melioracji i Inżynierii Rolnej Wydziału Rolniczego na UWr. Tu poznał problematykę zastosowań matematyki w rolnictwie. Jako ekstern uzupełnił studia rolnicze i z tej dziedziny doktoryzował się w 1951 u prof. Tadeusza Rübenbauera. Po powołaniu Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu w 1951 organizował Zakład Matematyki. W 1962 przeszedł na WSE we Wrocławiu, gdzie kierował zakładem matematyki do emerytury w 1978.

Roman Zuber (ur. 1925 Lackie Szlacheckie k. Stanisławowa, zm. 2022) - pionier wrocławskiej informatyki. W 1946, w ramach repatriacji, osiedlił się wraz z rodziną we wsi Małuszów koło Legnicy. W 1951 roku ukończył studia matematyczne na UWr. W latach 1959-1964 pracował w ELWRO we Wrocławiu, a od 1965 podjął pracę w IM UWr, uzyskując doktorat w 1966 i nominację na docenta w 1968. W latach 1969-1991 był kierownikiem Zakładu Metod Numerycznych i Maszyn Matematycznych w II UWr, pełniąc ponadto funkcję zastępcy dyrektora (1975-1979) oraz dyrektora ds naukowych i dydaktycznych (1979-1983) Instytutu Informatyki UWr. W roku szkolnym 1964/65 utworzył pierwszą w Polsce klasę matematyczną z lekcjami "informatyki" w III LO Wrocław.

 

Jerzy Płonka (ur. 1930 w Kończycach Małych, powiat cieszyński, zm. 2020) pochodził z rodziny nauczycielskiej, w wieku 8 lat przeszedł ciężką grypę, w wyniku czego w późniejszych latach stracił wzrok. Okupację spędził w Krakowie, gdzie poznał Karola Wojtyłę. W 1949 ukończył szkołę średnią w Bytomiu, a następnie przez 15 lat pracował jako nauczyciel matematyki i muzyki w szkole dla dzieci niewidomych we Wrocławiu. W 1953 ukończył wydział wokalny w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, a w 1956 rozpoczął studia matematyczne na UWr. W 1961 obronił magisterium pod kierunkiem Edwarda Marczewskiego (wówczas rektora), a w 1964 - doktorat u tego samego promotora. W 1964 rozpoczął pracę w IM PAN, gdzie w 1967 uzyskał habilitację (w pracy habilitacyjnej przedstawił konstrukcję algebr nazywaną później sumą Płonki). Pracował tam do odejścia na emeryturę w 2007. W latach 1973–1994 pracował też w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu (później UO). Wypromował 10 doktorów.

 

Antoni Kośliński (ur. 1935, zm. 2022) - od 1973 pracował na PWr, początkowo na Wydziale Mechanicznym, a od 1993 w Instytucie Matematyki na Wydziale PPT. W 1979 obronił doktorat z teorii grafów (promotor: Lucjan Szamkołowicz). W pracy naukowej interesował się kombinatoryką i jej zastosowaniami w technice. Był pasjonatem dydaktyki i cenionym wykładowcą. W 1980 został członkiem NSZZ Solidarność, a w latach 1998-2018 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Oddziałowej związku przy IM PWr.

 

Jerzy Sikora (ur. 1960, zm. 2021) - absolwent SP 108 Wrocław i III LO Wrocław (matura rocznik 1978), studiował matematykę na UWr (magisterium 1983), wieloletni nauczyciel matematyki m.in. w Gimnazjum Gminnym w Sobótce oraz we wrocławskich szkołach: X LO, Elektronicznych Zakładach Naukowych i Szkole Mistrzostwa Sportowego "Junior".

Jacek Zienkiewicz (ur. 1967, zm. 2023) - absolwent XIV LO i matematyki na UWr, dukrotny laureat OM (1985, 1986), uczestnik Międzynarodowej Olimpiady Matematycznej 1986, profesor UWr, jeden z najwybitniejszych polskich matematyków swojego pokolenia. Dokonał fundamentalnych odkryć w wielu dziedzinach matematyki, m. in. analizie matematycznej, teorii prawdopodobieństwa i równaniach różniczkowych. Był laureatem stypendium Saksa, nagrody  im. Kuratowskiego i stypendium Start FNP.

 

 

Bogdan Mincer (ur. 1952 Toruń, zm. 2024) - był absolwentem i wieloletnim pracownikiem IM UWr, specjalizował się w teorii prawdopodobieństwa. Pełniąc funkcję wicedyrektora IM UWr ds. dydaktycznych, stworzył nowoczesny program studiów na kierunku matematyka. W latach 1996-2019 był członkiem a potem przewodniczącym zarządu Fundacji Matematyków Wrocławskich. Był członkiem ZG PTM. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1999) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2008).

Grzegorz Łabędzki (ur. 1969 Wrocław, zm. 1998 w USA) - laureat OM w latach 1986, 87 i 88, medalista MOM w 1987 i 88 roku, absolwent XIV LO we Wrocławiu oraz matematyki i informatyki na UWr. Zajmował się podstawami matematyki, głównie teorią mnogości. Miłośnik gór, członek Studenckiego Koła Przewodników Sudeckich. Wraz z żoną (absolwentką informatyki) i synem wyjechał na studia doktoranckie do USA, gdzie zginął tragicznie w wypadku samochodowym.

 

Kazimierz Głazek (ur. 1939 w Warszawie, zm. 2005 w Tunezji) - absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, doktorant Edwarda Marczewskiego, specjalista z zakresu algebry uniwersalnej. Założyciel czasopisma "Discussiones Mathematicae. General Algebra and Applications". Od 1992 był profesorem w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Zielonej Górze (później UZ). Jeden z najwybitniejszych polskich taterników i alpinistów. W 1975 roku brał udział w I polskiej wyprawie, która zdobyła  8-tysięcznik Broad Peak Middle w Karakorum. Z powodu załamania pogody spośród 5 uczestników wróciło tylko dwóch. Był też świetnym szachistą.

 

Marceli Stark (ur. 1908 we Lwowie, zm. 1974 w Warszawie) - ukończył szkołę podstawową i gimnazjum we Lwowie i tam odbył studia matematyczne na uniwersytecie, gdzie był asystentem Stefana Banacha i Marka Kaca. Wojnę przeżył w Warszawskim getcie oraz obozach koncentracyjnych. W 1946 roku rozpoczął pracę jako adiunkt na UWr. Od 1950 roku pracował w Instytucie Matematycznym PAN w Warszawie. Był autorem i współautorem wielu podręczników do algebry, wydawał "Studia Mathematica", "Acta Arithmetica" oraz "Wiadomości Matematyczne". Zmarł w Warszawie po długiej chorobie serca.

 

Jan Mikusiński (ur. 1913 w Stanisławowie, zm. 1983 w Katowicach) - urodził się w rodzinie nauczycielskiej, uczęszczał do szkół w Poznaniu, a w 1937 roku ukończył tu studia matematyczne i rozpoczął pracę na uniwersytecie. Wojnę spędził w Krakowie i w 1945 roku obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim u Tadeusza Ważewskiego, a w 1946 roku habilitował się na UMCS w Lublinie. W latach 1948-1955 pracował w Instytucie Matematycznym UWr, a w latach 1955-59 na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1960 przeniósł sie na Śląsk i aż do śmierci pracował na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Zajmował się głównie analizą funkcjonalną i teorią operatorów.

 

Andrzej Zięba (ur. 1929 w Żywcu, zm. 1986 w Wiedniu) - ukończył szkołę podstawową i średnia w Żywcu oraz studia matematyczne na UWr, w 1959 roku obronił doktorat u Hugona Steinhausa i rozpoczął pracę na WSP w Opolu, gdzie pełnił funkcje dziekana i prorektora. Habilitował się w 1961 roku, a w 1970 przeniósł na Uniwersytet Jagielloński, gdzie pracował jako profesor w obserwatorium astronomicznym. W 1978 roku wyemigrował na Zachód, wykładał w Bazylei i w Wiedniu.

 

Jerzy Łoś (ur. 1920 we Lwowie, zm. 1990 w Warszawie) - w latach 1937-39 studiował we Lwowie medycynę, filozofię i chemię,  studia matematyczne ukończył po wojnie w Lublinie. Od 1947 roku pracował na Uniwersytecie Wrocławskim jako fizyk i logik oraz w Instytucie Matematycznym PAN. W 1949 roku obronił doktorat u Jerzego Słupeckiego, habilitował się także we Wrocławiu w 1955 roku. W latach 1952-65 pracował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, a od 1966 roku w PAN Warszawie, najpierw w Instytucie Matematycznym, a od 1974 Instytucie Podstaw Informatyki.

 

Jarosław Krawczyk (ur. 1960 Grodków - opolskie, zm. 1994) - absolwent I LO w Opolu i matematyki na UWr, gdzie podjął pracę w 1984 roku. Od razu wyjechał na roczny staż do USA, gdzie kontynuował badania rozpoczęte w pracy magisterskiej. Laureat nagrody PTM dla młodych matematyków w roku 1988, w 1993 obronił doktorat z analizy harmonicznej u Marka Bożejki. Jego córka została matematyczką i pracuje w IM UWr. Pochowany na cmentarzu w Oleśnie.

 

Stefan Drobot (ur. 1913 w Krakowie, zm. 1998 w Kalifornii) - ukończył studia matematyczne i fizyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1938 roku, w latach 1937-38 pracował jako nauczyciel w liceum w Rabce, a w roku 1939 został asystentem na Politechnice Lwowskiej. Po wkroczeniu do Lwowa Armii Czerwonej w 1040 roku został deportowany w głąb Rosji. Pracował w Instytucie Metalurgicznym w Kuźniecku oraz w Instytucie Mechaniki w Moskwie. W 1946 roku przybył do Wrocławia i rok później uzyskał na PWr doktorat z mechaniki teoretycznej u Władysława Ślebodzińskiego ("O równaniach teorii sprężystości"). Pracował na PWr, gdzie w 1951 roku zrobił habilitację, a w 1953 uzyskał tytuł profesora. W 1959 roku wyemigrował z rodziną do USA. Pracował na uniwersytetach w Chicago, Notre Dame i Ohio. Zmarł na atak serca.

 

Roman Lamch (ur. 1957 w Piechowicach, zm. 1999 w Wiszni Małej) - pracownik Zakładu Dydaktyki Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego, wychowawca wielu wrocławskich nauczycieli, nauczyciel matematyki w XIV i III LO  we Wrocławiu oraz LO w Trzebnicy. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Pochowany w Trzebnicy na Cmentarzu Parafii św. Bartłomieja Apostoła i św. Jadwigi przy ul. Prusickiej [sektor P, rząd 3, grób 5].

 

Marian Reichbach vel Meir Reichaw (ur. 1923 w Gródku Jagiellońskim - Ukraina, zm. 2000 w Haifie - Izrael) - brat Juluisza, uczęszczał do szkoły w Gródku Jagiellońskim i tam przeżył okupację sowiecką, a okupację niemiecką w okolicach Gorlic, gdzie pracował na kolei. Od 1946 we Wrocławiu, gdzie w 1950 ukończył studia matematyczne na UWr, w 1956 obronił doktorat w IM UWr u Bolesława Knastera i podjął pracę na PWr. W 1958 wyemigrował z matką i bratem do Izraela, gdzie od 1969 był profesorem Technion w Haifie. Choć zmienił nazwisko, zachował umiłowanie ojczystej kultury, urządzał w domu wieczory polskiej poezji.

 

Stanisław Gładysz (ur. 1920 w Piotrowie k. Opatowa, zm. 2001) - absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego 1948, doktorant Edwarda Marczewskiego 1956, specjalista w zakresie teorii ergodycznej, procesów stochastycznych i ich zastosowaniami w analizie problemu niezawodności układów technicznych. Był inicjatorem Studium Podstawowych Problemów Techniki na PWr, które rozwinęło się do Wydziału PPT, w ramach którego powstał Instytut Matematyki, którego był pierwszym i wieloletnim dyrektorem. Został pochowany w Trzebnicy na Cmentarzu Parafii św. Bartłomieja Apostoła i św. Jadwigi przy ul. Prusickiej, [dochowany do grubu teściów Jadwigi i Henryka Dmochowskich sektor C, rząd 1, grób 1].

Adam Rybarski (ur. 1930 w Żywcu, zm. 2001) - w czasie okupacji uczęszczał na tajne komplety, maturę zdał w 1948 w LO im. Kopernika w Żywcu i studiował w latach 1948-1952 matematykę na UWr. Doktorant Stefana Drobota 1957, w 1967 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Pracował w IM PAN od 1950, na PWr od 1954 oraz w IM UWr od 1970. Specjalista w zakresie równań różniczkowych fizyki matematycznej. Jego prochy złożono na cmentarzu w Żywcu.

 

Przemysław Gadziński (ur. 1973 w Środzie Śląskiej, zm. 2002 w Zakopanem) - trzykrotny laureat OM w latach 1990, 91 i 92, absolwent LO w Środzie Śląskiej i matematyki na UWr, doktorant w IM UWr. Zajmował sie analizą harmoniczną. Napisał pracę doktorską u Waldemara Hebischa (Propagatory falowe na grupach Iwasawy $AN$) i złożył ją w dziekanacie, ale nie zdążył jej obronić. Zginął tragicznie podczas samotnej wycieczki w Tatry. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Środzie Śląskiej.

 

Mieczysław Warmus (ur. 1918 w Dobrowlanach k. Święcian na Wileńszczyźnie, zm. 2007 w Australii) – od 1922 mieszkał w Warszawie, gdzie w 1936 ukończył Gimnazjum im. Batorego. Uczestnik Powstania Warszawskiego. Prekursor polskiej informatyki. W 1936 roku rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym PW. Lata 1946-58 spędził we Wrocławiu, gdzie został asystentem Hugona Steinhausa (nie mając jeszcze ukończonych studiów, które zaliczył na wrocławskiej matematyce w trybie eksternistycznym). W 1950 roku obronił doktorat pod opieką Steinhausa. Od 1951 pracował na PWr. Od 1953 roku wspólnie ze Stefanem Drobotem i Janem Mikusińskim prowadził cykl otwartych sobotnich wykładów popularnych o matematyce. W 1957 po habilitacji Warmusa prof. Władysław Ślebodziński wymienił go jako pierwszego i dotąd jedynego matematyka polskiego, którego głównym przedmiotem badań jest matematyka stosowana. Od 1958 pracował w Warszawie w Instytucie Badań Jądrowych i na UW. W latach 1961-1968 był dyrektorem Centrum Obliczeniowego PAN, został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska po wypadkach marcowych. W latach 1970-84 był profesorem Instytutu Medycyny Pracy w Łodzi i Zakładu Metod Matematycznych PAN. W roku 1985 wyemigrował z rodziną do Australii, gdzie został wykładowcą na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Wollongong. Pracował tam do odejścia na emeryturę w 1990 roku po ciężkim wylewie. Specjalista matematyki stosowanej, konstruktor tablic matematycznych, autor podręczników. Z jego biografią można zapoznać się tutaj. Po śmierci zwłoki profesora przewieziono do Polski i pochowano w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

 

Andrzej Mądrecki (ur. 1954, zm. 2008) - absolwent matematyki na PWr, doktor nauk matematycznych, zajmował się hipotezą Riemanna. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Pawłowicach.

 

Aleksander Całka (ur. 1954, zm. 2010) - absolwent XII LO i Uniwersytetu Wrocławskiego, topolog, doktorant Romana Dudy, w 1982 roku laureat nagrody PTM dla młodych matematyków, od 1985 roku na emigracji. Wrócił do Wrocławia i w latach 2000-2005 wykładał na Politechnice. Jego prochy złożono na cmentarzu w Lewinie Kłodzkim.

 

Edward Piegat (ur. 1931 Warszawa, zm. 2011) - w 1949 zdał maturę w I LO we Wrocławiu, ukończył studia matematyczne na UWr w 1954, ale już w 1953 pracował na PWr, przez kilka lat w Wyższej Szkole Oficerskiej we Wrocławiu, a od 1960 aż do odejścia na emeryturę w 1992 znowu na PWr. W latach  1955-1959 był sekretarzem redakcji czasopisma dla nauczycieli "Matematyka". Autor, tłumacz z języka rosyjskiego i wydawca zbiorów zadań konkursowych i podręczników akademickich, wieloletni organizator Mistrzostw w Grach Matematycznych i Logicznych. Jego prochy złożono w grobie ojca - Ignacego Piegata - na cmentarzu Bródzieńskim w Warszawie. Syn Edwarda - Dariusz Piegatowski - mieszka i pracuje w Szwajcarii. [kwatera 92A, rząd 6, grób 24]

 

Zbigniew Piotrowski (ur. 1953, zm. 2014 w Clevland Ohio) - absolwent IM UWr i pracownik Instytutu w latach 1976-81. Przez 30 lat był profesorem matematyki w Youngstown State University w Ohio, w USA. Wielokrotnie odwiedzał Wrocław i wygłaszał tu wykłady. Zajmował się topologią ogólną. Zmarł na raka trzustki. Został pochowany na starym cmentarzu parafialnym w Kościanie. We Wrocławiu mieszka jego syn Marcin.

 

Kamil Duszenko (ur. 1986 we Wrocławiu, zm. 2014) - abolwent XIV LO we Wrocławiu i matematyki na UWr, doskonale zapowiadający się naukowiec, świetny pianista, zapalony brydżysta i miłośnik górskich wspinaczek, laureat trzech Olimpiad Matematycznych 2002, 2003, 3004, zdobywca złotego medalu na Międzynarodowej Olimpiadzie Matematycznej w 2004 roku. Działał w Komitecie Głównym Olimpiady Matematycznej i pracował z uzdolnioną młodzieżą. Zajmował się geometryczną teorią grup. W 2013 złożył pracę doktorska  (promotor Jan Dymara), której nie zdążył obronić. Zmarł po rocznej walce z białaczką.

 

Rastislav Teglarsky (ur. 1943 w Turčianskym Svätým Martinie - Słowacja, zm. 2014 w Albuquerque - Nowy Meksyk, USA) - specjalista w zakresie topologii i teorii gier, absolwent średniej szkoły technicznej w Koszycach i matematyki na Uniwersytecie Wrocławskim. Magistrant Jana Mycielskiego, doktorant Czesława Rylla-Nardzewskiego. Pracował w Instytucie Matematycznym Słowackiej Akademii Nauk i na Uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie (1970-1974). Do Polski wrócił w 1974 roku. W latach 1974-1986 pracował w Instytucie Matematyki PWr, gdzie w latach 1982-83 pełnił funkcję wicedyrektora. W 1983 roku wyjechał na stałe do USA. Początkowo pracował na uczelni, a potem w firmie Boeing. Jego wielkimi pasjami była muzyka i lingwistyka, fotografia i kolekcjonerstwo. Został pochowany w Albuquerque.

 

Stanisław Fudali (ur. 1929 w Stanisławowie, zm. 2015 Szczecin) - urodzony w rodzinie sędziego zamordowanego przez Sowietów w 1939, rodzina została deportowana do Kazachstanu. Po przejeździe do Polski w 1946 osiadła k. Wałbrzycha. Po maturze w 1951 w Szkole Wieczorowej dla Dorosłych w Wałbrzychu oraz rocznej pracy jako nauczyciel studiował matematykę na UWr. Potem pracował jako nauczyciel w Oleśnicy i Dzierżoniowie, dojeżdżając na studia doktoranckie do Wrocławia. Doktoryzował się 1967 na UWr u Władysława Ślebodzińskiego ( "K-wymiarowa hipersfera ściśle styczna do krzywej w n-wymiarowej przestrzeni euklidesowej"). W latach 1967-1983 pracował w IM UWr, uczył też klasy matematyczne w III LO. Od 1984 do emerytury w 1995 pracował na Uniwersytecie Szczecińskim. Zajmował się geometrią, historią i dydaktyką matematyki. Organizował m.in. Szkoły Historii Matematyki i konferencje dydaktyczne "Matematyka, nasza niedostrzegalna kultura". Zmarł w Szczecinie, został pochowany w Wałbrzychu na cmentarzu parafialnym Niepokalanegop Poczęcia NMP (ul. Wyszyńskiego 18).

 

Ilona Kopocińska de domo Grell (ur. 1938 w Ostrzeszowie, zm. 2016) - zdała maturę w 1955 w Krakowie, studiowała matematykę na UJ (1955-57) i UWr (1957-60), doktorat obroniła w 1966 roku pod kierunkiem Józefa Łukaszewicza. Pracowała w Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu (1960-1967) oraz w IM UWr (1967-2008). Zajmowała się teorią kolejek i niezawodności, biomatematyką i zastosowaniami probabilistyki. Była promotorką trzech rozpraw doktorskich. Pochowana na cmentarzu w Ostrzeszowie.

 

Przemysława Kanarek (ur. 1965 w Toruniu, zm. 2017) - zdała maturę w 1983 roku w IV LO w Toruniu, gdzie uczęszczała do klasy uniwersyteckiej. Studiowała informatykę na WMI UWr i całe życie pracowała w Instytucie Informatyki. Była doktorantką Mirosława Kutyłowskiego. Przez wiele lat była dyrektorem dydaktycznym II i członkiem komitetu głownego Olimpiady Informatycznej. Organizowała też wiele innych zawodów informatycznych: Wielką Przesmycką oraz Dolnośląskie i Akademickie Mistrzostwa w Programowaniu Zespołowym. Została pochowana w Toruniu na cmentarzu parafialnym św. Antoniego.

 

Abraham Goetz (ur. 1926 Grybów, zm. 2017 Notre Dame, Indiana, USA) - lata wojny spędził w Kazachstanie, gdzie rozpoczął studia matematyczne. Wrócił do Polski w 1945. Był jednym z pierwszych studentów matematyki na połączonym wydziale UWr i PWr. Od 1952 pracował w IM UWr, w 1957 roku zrobił doktorat w IM PAN (promotor - Władysław Ślebodziński, "Metryki i miary niezmiennicze w przestrzeniach jednorodnych"), a w 1958 habilitację. W 1965 wyjechał do USA, gdzie pracował na University of Notre Dame oraz kierował National Science Foundation, która sponsorowała studia magisterskie dla nauczycieli matematyki ze szkół średnich. Zajmował się geometrią różniczkową i algebrą uniwersalną. W 1999 przeszedł na emeryturę. Został pochowany na Ortodoksyjnym Żydowskim Cmentarzu w Mishawaka.

 

Engelbert Dornfeld (ur. 1933 Chróścina Opolska, wówczas Chrosczinna; zm 2018 Freiburg, Niemcy) - absolwent Liceum Pedagogicznego w Opolu (1953) i studiów matematycznych na WSP w Opolu (1959). W latach 1953-55 był nauczycielem fizyki i matematyki w szkołach podstawowych w Domecku oraz SP 7 w Opolu, w latach 1959-1969 pracował na PWr, a od roku 1969 na WSP w Opolu. Doktorat obronił w IM UWr u Władysława Ślebodzińskiego w 1969 ("Krzywe i powierzchnie izotropowe w przestrzeni Minkowskiego"). W 1979 wyjechał do Niemiec, ale nie zerwał kontaktów z Polską i dopóki zdrowie mu dopisywało, co rok przyjeżdżał na doroczne spotkania absolwentów Liceum Pedagogicznego. Początkowo mieszkał i pracował w Berlinie, a po przeniesieniu się do Freiburga, pracował aż do przejścia na emeryturę na uczelni w Bambergu. Pochowany na Głównym Cmentarzu we Freiburgu.

 

Kornel Morawiecki (ur. 1941 Warszawa,  zm. 2019 Warszawa) - absolwent IV LO w Warszawie (matura 1958), absolwent fizyki na UWr (rocznik 1963), tam obronił doktorat w 1970 u Jana Rzewuskiego. W latach 1970-73 pracownik IM UWr, a w latach 1973-2009 - Instytutu Matematyki i Informatyki PWr. Działacz opozycji antykomunistycznej w czasach PRL, założyciel i przewodniczący Solidarności Walczącej (1982), marszałek senior Sejmu VIII kadencji, ojciec premiera Mateusza Morawieckiego. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.

 

Wojciech Okrasiński (ur. 1950 Rawicz, zm. 2020) - edukację rozpoczął w Rawiczu, gdzie jego ojciec był architektem miejskim. W 1973 ukończył studia matematyczne w IM UWr i tu rozpoczął pracę, doktoryzował się w 1979, a w 1994 uzyskał habilitację. Od 1997 pracował na Politechnice Zielonogórskiej (połączonej w 2001 z WSP pod nazwą Uniwersytet Zielonogórski). W 2004 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od 2007 do przejścia na emeryturę pracował na PWr. Zajęcia ze studentami prowadził przez 46 lat. Był autorem wielu prac z modelowania matematycznego (w tym z modelowania rozwoju anoreksji), równań różniczkowych i całkowych oraz ich zastosowań. Prowadził działalność popularnonaukową (wykłady dla młodzieży w Zespole Szkół Zawodowych w Rawiczu i Gimnazjum w Sierakowie). Był pasjonatem kultury hiszpańskiej (z wyłączeniem corridy). Znajomi mawiali, że był własnością swojego jamnika Aszera, który prowadził pana tam, gdzie chciał. Został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Rawiczu.

 

Tadeusz Nadzieja (ur. 1951 Kraków, zm. 2021) - absolwent (magisterium 1974) i wieloletni pracownik IM UWr (doktorat 1982 u Andrzeja Krzywickiego, habilitacja 1996), a póżniej także Uniwersytetu Zielonogórskiego (w latach 1997–2009 w Zakładzie Matematyki Przemysłowej na Wydziale Matematyki, Informatyki i Ekonometrii UZ, gdzie w latach 2005–2008 pełnił funkcję prodziekana; profesura 2004) i Uniwersytetu Opolskiego (od 2009 do śmierci; tu pełnił funkcję kierownika Katedry Analizy Matematycznej i dyrektora Instytutu Matematyki). Specjalista w zakresie równań różniczkowych cząstkowych, modelowania matematycznego, układów dynamicznych i zastosowań matematyki w fizyce, wieloletni członek Komitetu Matematyki PAN (przez 2 kadencje członek prezydium tego komitetu), w latach 2007-2017 redaktor naczelny "Wiadomości Matematycznych" - czasopisma PTM (w a latach 1995-2006 i 2018-2020 z-ca red. nacz.), wieloletni prezes oddziału ppolskiego PTM. Zapalony popularyzator matematyki, znawca literatury i dokońań Mikołaja Kopernika, znakomity wykładowca. Zmarł nagle w trakcie pracy nad korektą kolejnego tomu "Wiadomości Matematycznych". Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Dusznickiej w Kłodzku.

 

Wojbor A. Woyczyński (vel WAW, ur. 1943 Częstochowa, zm. 2021 Cleveland, Ohio) - ukończył studia na Wydziale Łączności PWr w 1966, doktorat obronił w IM UWr u Kazimierza Urbanika w 1968, habilitację zrobił w 1972. Do emigracji pracował w IM UWr. Od 1976 w USA, w latach 1977-1982 pracował w Cleveland State University (Ohio), a od 1982 w Case Western Reserve University w Cleveland, gdzie od 1989 był dyrektorem Centrum Procesów Stochastycznych i Losowych w Nauce i Technologii. Często odwiedział Polskę, współpracował z wrocławskimi matematykami. W 2011 został odznaczony złotym medalem UWr. Pasję do matematyki i jej historii łączył z tą do sportu (tenis, żeglarstwo, narciarstwo) i muzyki. W USA pozostawił żonę i trójkę dorosłych dzieci. Został pochowany na cmentarzu w Cleveland, Ohio (USA).

Jerzy Tomasik (ur. 1947 Łodygowice, zm. 2023) - w 1970 ukończył studia matematyczne na UWr, w 1977 obronił doktorat u Leszka Pacholskiego. Jego zainteresowania naukowe obejmowały logikę, języki formalne, algebrę uniwersalną i teorię modeli. W początku lat 80. XX w. należał do grupy osób, która  wprowadziła na UWr tematykę złożoności obliczeniowej i teoretycznych podstaw informatyki. W 1985 wyjechał do Francji, gdzie pracował na Uniwersytecie Blaise Pascal, Clermont 2 oraz na uniwersytecie Auvergne w Aubiere. Był również członkiem grupy badawczej GReP Vichy w Pôle Universitaire et Technologique de Vichy oraz badaczem na wydziale inżynierii elektrycznej i komputerowej w Northeastern University w Bostonie (Massachusetts, USA).